แก้วกรงพยัคฆ์

“เจ็บมากไหม”
กีรณาส่ายหัว ไม่อยากพูดถึงมันอีก แค่นี้เธอก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
ชายหนุ่มถอนหายใจยาว “ผมใจร้อน ไม่ให้เวลาคุณบ้างเลย”
“...”
“ครั้งที่สองมันจะไม่เป็นแบบนั้นอีก”
หญิงสาวผงกศีรษะมองเขาอย่างหวาดๆ “ครั้งที่สอง?”
จางเหว่ยเฉิงหัวเราะเบาๆ “แน่ละสิ คุณคงไม่คิดว่าผมจะอยากมีอะไรกับคุณแค่ครั้งเดียวหรอกนะ”
“แต่มันเจ็บนี่คะ แล้วที่ผ่านมาคุณก็นิ่งจะตายไป เหมือนไม่อยาก...ไม่อยาก…”
เขาอมยิ้มแล้วแกล้งถาม “ไม่อยากอะไร”
กีรณากัดริมฝีปาก
คุณชายจางหัวเราะเสียงนุ่ม “ผมก็มีศักดิ์ศรีของผมเหมือนกันนี่ จะให้ผมบังคับใจคุณทั้งที่คุณทำท่าเหมือนรังเกียจ เกลียด กลัวผมขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นซะหน่อย แล้วคุณก็ทำท่าเหมือนจะบังคับใจฉันตั้งสองครั้งแล้วนะ”
“ถ้าผมจะบังคับจริงๆ คุณก็หยุดไม่ได้หรอก”
“มั่นใจจริงนะ” เธอตอบเขาด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้
ชายหนุ่มหัวเราะแล้วก้มลงจุมพิตปลายจมูกของเธอด้วยความมันเขี้ยว “มันไม่ง่ายเลยนะ โดยเฉพาะคุณก็ชอบทำเหมือนแกล้งผม”
“ฉันเปล่านะคะ”
“เปล่ายังไง ใครกันที่เวลานอนแล้วชอบกระแซะผม ทำให้ผมต้องลุกขึ้นมาอาบน้ำเย็นตอนดึกๆ แทบทุกวัน”
คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น “อาบน้ำเย็น? อาบทำไมคะ”
“ก็ให้ใจแล้วก็ ‘อะไรๆ’ มันสงบลงน่ะสิ”
“เอ๊ะ!” กีรณาเงยหน้ามองเขาอย่างตกใจ