ยอดรักไร่ส้ม

ปรายตะวันกรี๊ดเสียงหลง กระทืบเท้า ชี้นิ้วตามหลังรถ ฝุ่นฟุ้ง กระจายทั่วบริเวณที่เธอยืนอยู่ ลอยเข้ามาเต็มเสื้อผ้า หน้า ผม และเธอก็ได้ชิม ลิ้มรสฝุ่นไปเต็มๆปาก
"ผู้ชายอะไร รูปร่างหน้าตาก็ดี"
"สูง โปร่ง คิ้วหนา ตาคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน"
"แต่ปากหมา ไร้มารยาทฉิบหาย"
ปรายคิดอยู่ในใจ แล้วก็ด่าตัวเองว่าเผลอไปสำรวจ รูปร่าง หน้าตาเขา ยังแอบชมเขาอีก มันใช่เวลาชมเขาไม๊ยัยปราย
ขณะที่ปรายตะวันกำลังอารมณ์เสียอยู่นั้น ลูกจันทร์ก็ขับมอเตอร์ไซด์มาพอดี พอเห็นสภาพเพื่อน เธอถึงกับขำก๊าก
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"
"ทำไมมอมเป็นลูกหมาคลุกฝุ่น แบบนั้นวะแก"
"ไม่ต้องมาหัวเราะเลย"
"ไม่รู้มีไอ้บ้าที่ไหนมากวนประสาท"
"ฉันยืนอยู่ของฉันดีๆ ก็มาว่าฉันยืนขวางทาง"
"แถมยังขับรถพุ่งออกไปอย่างเร็ว ยังกะจะรีบไปตายที่ไหน"
"สภาพฉันก็เลยเป็นอย่างที่แกเห็นนี่แหละ"
พูดไป ก็ปัดฝุ่นออกจากตัวไปด้วย
"ใครวะ"
"ที่ไร่นี้ ก็ไม่เห็นมีใครนิสัยแย่ขนาดนี้นี่หว่า"
ลูกจันทร์ทำท่าคิด แต่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก
"แย่มากกกกก แย่ที่สุดใน 3 จักวาล เลยล่ะ"
"ผู้ชายอะไร ปากหมา สถุน ถ่อย ไม่มีมารยาท"
"คอยดูนะ ถ้าฉันเจออีกเมื่อไร"
"แม่จะจระเข้ฟาดหาง ให้หัวทิ่มเลย"
"ขนาดนั้นเลยเหรอวะเพื่อน"
"ถ้าเจอบอกด้วยละกัน"
"แต่ตอนนี้ ไปกันได้แล้ว ขึ้นมาเลยเพื่อน"
ลูกจันทร์ขับรถมาสักพักก็ถึงไร่ส้ม ที่แสนกว้างใหญ่ไพศาล เดือนนี้เป็นช่วงฤดูเก็บเกี่ยว ส้มกำลังสุก มีทั้งสีเหลืองทอง สีส้ม-อมทอง และสีเหลืองเขียว แตกต่างกันตามพันธุ์ของส้มนั่นเอง
ปรายตะวันลืมความโมโหไปโดยปริยาย ตื่นตา ตื่นใจ ไปกับความงามของไร่ กลิ่นหอมๆ สีสวยๆ ของส้ม ทำให้เธอรู้สึกสดชื่น ปลอดโปร่ง นาทีนี้เธอมีความสุขมากๆ
ลูกจันทร์เห็นเพื่อนมีความสุข ก็ยิ้มออกมาด้วยความสุขเช่นกัน เธอคิดไม่ผิดจริงๆ ที่ให้เพื่อนมาพักผ่อนที่นี่
พลันสายตาก็มองไปเห็นใครบางคน กำลังกวักมือเรียกเธอให้ไปหา
"แกๆ เดี๋ยวฉันมานะ ขอไปดูทางนู้นหน่อย"
"แกก็เดินดูอะไรแถวๆ นี้ไปเรื่อยๆ ก่อนละกัน"
"แต่อย่าเดินไปไกลนะ เดี๋ยวหลง ไร่นี้กว้างมากนะ
ลูกจันทร์บอกเพื่อนด้วยความเป็นห่วง ปรายพยักหน้ารับรู้ พอลูกจันทร์เดินออกไป ปรายจึงเดินเล่นมาเรื่อยๆ ตรงโซนที่ไม่มีคนงาน เพราะกลัวไปเกะกะ การเก็บส้มของพวกเขา
เธอเดินมาหยุดอยู่ตรงที่นึงของไร่ ยืนหลับตาพริ้ม ยิ้มแก้มแทบปริ กางแขนออกอัตโนมัติ เพื่อรับไออุ่นจากธรรมชาติ กลิ่นหอมๆ ของส้ม เหมือนอโรม่าชั้นดี
ขณะที่ปรายกำลังเพลิดเพลินกับธรรมชาติอยู่นั้น ได้มีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองเธออยู่
"ยัยปัญญาอ่อน เวลายิ้มก็น่ารักดีแฮะ"
เขาพึมพรำในใจ ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
"เข้าไปแกล้งดีเปล่าวะ"
ไวเท่าความคิด เขาค่อยๆ ย่องเดินอย่างเบาๆ เข้ามาหาเธอ หยุดยืนอยู่ตรงหน้า ลมหายใจรดกันเลยทีเดียว เขาแอบพิจารณาใบหน้าของหญิงสาว คนอะไร หน้าใสจัง ปากนิด จมูกหน่อย ปากหยักได้รูปเป็นสีชมพูอ่อนๆ น่าจูบชะมัด
ส่วนคนที่กำลังมีความสุขกับธรรมชาติ ก็ไม่รู้อะไรเล้ย ว่าตอนนี้หน้าเธอกับหน้าเขาห่างกันไม่ถึงคืบด้วยซ้ำ จนกระทั่งมีเสียงกระแอมดังขึ้น
"อะแฮ่ม"
ปรายตะวันตกใจ ตื่นจากภวังค์ ลืมตาทันที ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ เมื่อสัมผัสถึงลมหายใจของอีกคน
"กรี๊ดดดดดดดดด น่ะ น่ะ น่ะ นาย"
"นายจะทำอะไรช้าน"
"ทำไมต้องมายืนใกล้แบบนี้ด้วยห๊ะ"
"แล้วนี่ยื่นหน้ามาทำไม เอาออกไปน๊ะ"
"ก็อยากเห็นใกล้ๆ "
ตอบหน้าตาเฉย
"ไอ้คนไม่มีมารยาท ไอ้ ไอ้ ไอ้"
"หุบปาก!!!!"
"ถ้าไอ้อีกคำเดียว จะจูบให้ปากบวมเลย"
"กะ กรี๊....."
"ห้ามกรี๊ดด้วย หนวกหู หูจะแตกอยู่แล้ว"
สิ้นคำพูด ปรายรีบเอามือปิดปากทันที
"ที่ฉันเดินมาดูใกล้ๆ เนี่ย"
"เพราะฉันอยากรู้น่ะสิ ว่าใครมาทำปัญญาอ่อน ติ๊งต๊องในไร่ฉัน"
"ฉันกลัวส้มฉัน จะปัญญาอ่อนตามไปด้วย"
"รสชาดมันจะเพี๊ยน"
"เดี๋ยวคนกินได้สมองฟ่อกันพอดี"
"นี่นาย ว่ะ ว่า...."
"หุบปาก ยังไม่ได้ให้พูด"
"ทำไมชอบยืนกางแขน กางขาจังห๊ะ"
"จะบอกอะไรให้ ยืนกางเฉยๆ มันไม่สนุกหรอกนะ"
"มากางใต้ร่างฉันดีกว่า สนุกกว่ากันเยอะ"