วิวาห์ล้อมใจ

เพราะความเข้าใจผิดไม่เพียงกลายเป็นพันธนาการร้อยรัดคนทั้งสองด้วยคำว่า 'วิวาห์'แต่ยังฉุดรั้งเธอให้ตกลงสู่หลุมพรางที่มีชื่อว่า 'ความรัก'

ประตูห้องนอนเปิดผลัวะ! แก้วกิริยา วิ่งออกมาในสภาพที่มีผ้าห่มคลุมกายก่อนจะถูก ปฏิพัทธ์ วิ่งมาคว้าเอาไว้ ทั้งที่เขาก็สวมแค่กางเกงขายาวตัวเดียว
“ยายแก้ว! คุณพัทธ์!”
พี่สาวของแก้วกิริยาร้องเรียกชื่อของทั้งสองคนด้วยความตกใจ ทำให้ชายหนุ่มต้องรีบปล่อยมือออกจากเรือนกายของคนตัวเล็ก
ส่วนพ่อกำนันซึ่งตกใจตื่นเพราะเสียงเอะอะโวยวายจากชั้นสองรีบวิ่งตามขึ้นมาพร้อมด้วยเหล่าญาติพี่น้อง และเมื่อก้าวขึ้นมาจนถึงหัวบันไดก็รีบร้องถามลูกสาวทันที
“ยายแก้ว เกิดอะไรขึ้น!”

“ไม่! ฉันไม่มีทางรับนังเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนั้นมาเป็นลูกสะใภ้ของฉันเด็ดขาด” คุณหญิงลุกขึ้นคัดค้านเสียงดังทันทีที่ได้ยินคำขอของลูกชาย
“คุณแม่ดูนี่ก่อนสิครับ” จู่ๆ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก็ยื่นมือถือมาตรงหน้า จากนั้นก็ชี้ไปยังศีรษะและรองเท้าของคนในรูป
“นี่หัวไงครับคุณแม่ ส่วนนี่ก็ปลายเท้า”
“นี่แกจงใจกวนประสาทฉันใช่ไหม ตาพัทธ์” คุณหญิงจันทร์กระจ่างแทบจะจิกทึ้งผมตัวเองเพราะความกวนประสาทของลูกชาย

ขณะกำลังนั่งอยู่บนเตียงหลังถอดเสื้อสูทสีขาวเสร็จ จู่ๆ หูก็แว่วเสียงหวานจากเจ้าสาว
‘พี่ภูคะ ช่วยถอดกิ๊บตรงด้านหลังให้แป้งหน่อยได้ไหมคะ แป้งแกะไม่ถึงค่ะ’
กันตาอยู่ในชุดแต่งงานเกาะอกสีขาวอวดเนินอกอิ่มและกำลังนั่งหันหลังให้
ภูตะวันจำต้องกัดฟันและรีบยื่นมือไปแกะกิ๊บบนเรือนผมของเจ้าสาวด้วยมือไม้อันสั่นเทา ใจก็อดนึกต่อว่าช่างทำผมไม่ได้...ติดมาได้ ไม่นึกถึงใจคนถอด เอ๊ย! คนแกะบ้างเลย