ข้านั้นหิวข้าวแล้วท่านเล่าหิวอะไร

ข้านั้นหิวข้าวแล้วท่านเล่าหิวอะไร นิยายรักจีนโบราณซึ่งเป็นเรื่องราวของเฟิงเหยา ในชาติก่อนเธอพยายามลดความอ้วนมาตั้งแต่ขึ้นวัยสาวจนอายุสามสิบปีก็ไม่เคยสำเร็จ สุดท้ายดันมาตายเพราะโรครุมเร้า
ท่านเซียนคงสังเวชเธอมั้ง จึงส่งเธอมาเกิดใหม่ในนิยายที่อ่านก่อนตาย โชคดีมีความรู้ระดับบรรพกาล แต่ด้วยเลือกที่จะไม่สวมรอยเป็นคนที่ท่านเซียนเลือกให้ เธอจึงสูญเสียพรไปครึ่งหนึ่ง ทั้งยังมีค่าความหิวที่ทำให้เธอต้องรักษาระดับความหิวไม่ให้ถึงศูนย์ ไม่เช่นนั้นจะต้องตาย
เฟิงเหยาไม่สนใจนางเอกกับนางมารที่พยายามแย่งพระเอกกัน เธอแค่ต้องการมีชีวิตเพื่อชิมอาหารที่หลากหลาย ชดเชยกับชาติก่อนที่ไม่เคยได้กินอะไรตามที่ใจอยากกินเท่านั้นเอง แต่ไฉนท่านพ่อครัวจอมมาร พระรองสายเปย์จึงหันเหมาทางเธอกันเล่า
เฟิงเหยาพยายามหลีกหนีจากพระเอกนางเอกอยู่เสมอ เพื่อไม่ให้ตนเองตกตาย แต่เรื่องราวไหนเลยจะง่ายดายปานนั้น จนเฟิงเหยาอยากจะตะโกนออกมา พวกเจ้าทั้งหลายอย่ามายุ่งกับข้าได้หรือไม่

สปอยล์
“ข้าขอโทษ ต่อไปจะไม่ละเลยอาหารการกินของอาเหยาเป็นอันขาด ยกโทษให้ข้าเถอะนะภรรยาคนดี”
“ก็ได้ ข้าจะยกโทษให้ท่านครั้งหนึ่ง เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ แต่ถ้ามีอย่างนี้อีกครั้งข้าจะหนีไปบวชชี!”
“ข้าไม่กล้าแล้ว” แค่คิดว่าภรรยาสุดที่รักจะหนีไปห่างไกลสายตา ถึงขนาดหนีไปบวชชีจนทำให้เขาอดกินเนื้อ ตี้ซานก็รู้สึกว่าเขายอมไม่ได้แล้ว อย่างไรก็ต้องรั้งนางไว้ข้างกาย ดังนั้นสิ่งที่ทำได้มีแค่อาหาร ใช่แล้ว อาหาร!
“ภรรยาที่รักอาหารของเจ้าพร้อมแล้ว ไปกินกันเถิด พี่รู้ว่าเจ้าหิวจะแย่แล้ว”
“ข้าหิวข้าวนะ!” เฟิงเหยารีบย้ำว่านางหิวข้าวจริง ๆ ไม่ได้หิวอย่างอื่น
“ได้ ๆ ภรรยาที่รักหิวข้าวพี่อุ้มเจ้าไปกินข้าวดีหรือไม่” ‘ไว้กินข้าวเสร็จพี่ค่อยกินเจ้า’..