กลรักวิวาห์

งานแต่งงานควรจะเริ่มต้นจากความรักและความสุข มันควรจะเป็นงานแห่งความยิ้มแย้ม งานที่แสดงและป่าวประกาศให้คนทั้งโลกได้รู้ว่าคู่บ่าวสาวนั้นเป็นของกันและกัน และช่างน่าอิจฉาไม่ต่างจากเจ้าหญิงและเจ้าชายที่จะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขตลอดชั่วนิรันดร์ในปราสาทที่งดงามที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้
แต่...ทุกอย่างกลับไม่เป็นเช่นนั้นสำหรับคู่บ่าวสาวที่เพิ่งผ่านการส่งตัวเข้าหอมามาดๆ อย่างณัฐภาสและมัณฑิตา
สำหรับมัณฑิตา เธอมีความสุขอย่างที่สุด ที่ได้แต่งงานกับผู้ชายที่ตัวเองหลงรักมาตั้งแต่เยาว์วัย แตกต่างกับเจ้าบ่าวสุดที่รักของเธอที่เอาแต่หน้ามุ่ยราวกับแบกโลกเอาไว้ทั้งใบ คนใจแข็งไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอตรงๆ ด้วยซ้ำในคืนนี้
สำหรับณัฐภาส เขาไม่รู้ว่าตัวเองทำกรรมอะไรเอาไว้ถึงต้องมาแต่งงานแบบคลุมถุงชนกับเจ้าสาวที่ตัวเองไม่ได้เลือกทั้งๆ ที่มันไม่ใช่ยุคหิน ยิ่งเขาเห็นหน้ายายเจ้าสาวตัวแสบที่คอยแต่จะยิ้มเยาะ เขาก็ยิ่งอยากจะแยกเขี้ยวใส่คนทั้งงาน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“พี่ณัฐขา...พี่ณัฐ...” เสียงหวานดังออกมาจากในห้องน้ำ
“อะไรกันหนักกันหนา” ณัฐภาสบ่นกับตัวเอง เขาเองอยากจะออกไปจากไอ้ห้องหอแห่งนี้ซะให้รู้แล้วรู้รอดแต่ที่ยังอยู่ก็เพราะไม่อยากทำตัวเป็นเด็กๆ ที่พูดจาไม่รู้เรื่องในสายตาของบิดามารดา
“พี่ณัฐขา...” เสียงหวานยังร้องเรียงอย่างต่อเนื่องตามด้วยเสียงประตูที่ถูกเปิดแง้มเอาไว้ แต่ก็ยังไร้เงาของเจ้าของเสียง
สุดท้ายณัฐภาสก็พ่ายแพ้ต่อความอยากรู้อยากเห็น ชายหนุ่มเปิดประตูที่แง้มเอาไว้ก่อนจะเห็นร่างบางที่มีสภาพกึ่งเปลือยหลัง เขาหน้าแดงแป๊ดเมื่อสบตากลมโตของเจ้าสาวหมาดๆ ผ่านทางกระจกห้องน้ำบานยักษ์ของห้องนอนตัวเอง
“อะแฮ่มๆ” เขาเคลียร์คอที่แห้งผากเสียงดังอีกครั้งก่อนจะพยายามมองแต่หน้าของคนที่หันมา
มัณฑิตากอดเสื้อเกาะอกชุดแต่งงานแน่น ผมเพ้ายาวสะลวยกระเซอะกระเซิงจนน่าตกใจในสายตาคนมองยิ่งนัก
“พี่ณัฐช่วยเค้กด้วย” เธอรีบเกาะแขนคนตรงหน้าแน่น หน้าสวยแหงนไปข้างหลังเล็กน้อย
“ช่วยอะไร...อย่าทำเป็นเล่นน่า” ณัฐภาสรู้จักความเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้าเป็นอย่างดี
“ไม่ได้เล่นนะคะ...ผมเค้ก...มันโดนซิป ผมเค้กติด...เจ็บมากเลย” มัณฑิตารีบหันหลังไปหาคนที่จะช่วยเธอได้
ณัฐภาสมองปรอยผมกระจุกหนึ่งที่ติดพันกับซิป ก่อนจะเหลือมองแผ่นหลังขาวนวลเนียนตรงหน้าอย่างลืมตัว แม้จะมีเสื้อชั้นในอยู่ต่ำลงไป แต่ตะขอของมันกับหมิ่นเหม่ราวกับจะหลุดเพียงแค่เขาจ้องมัน เขารีบส่ายหน้าแรงๆ ก่อนจะค่อยๆ ดึงผมกระจุกนั้นออกอย่างเบามือ มันพันกันยุ่งอย่างไม่น่าเชื่อ เขาแกะมันอยู่นานสองนานในที่สุดมันก็หลุดออกทั้งหมด
“เสร็จแล้ว” เขารีบดึงมือออกราวกับแตะของร้อน
“ขอบคุณค่ะพี่ณัฐ” อารามดีใจทำให้มัณฑิตาหันไปจับแขนแกร่งเอาไว้แน่นจนลืมว่าตัวเองจับเสื้อเอาไว้ ทำให้ชุดที่ใส่อยู่ร่วงลงไปกองที่พื้นโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ต่างจากคนที่ถูกโถมเข้าเกาะ เขารีบเงยหน้าขึ้นสูงพยายามแกะมือกาวของคนตรงหน้าออก
“พอๆ ปล่อยได้แล้ว ฉันจะออกไปข้างนอก”
“รังเกียจเมียตัวเองมากขนาดต้องมองเพดานห้องน้ำเลยเหรอคะพี่ณัฐ” มัณฑิตาตัดพ้อด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
“เปล่านะ...แต่...” ณัฐภาสพยายามก้มลงมองคนที่เตี้ยกว่าแล้วก็รู้ว่าตัวเองพลาดอีกครั้งเมื่อจังหวะที่อีกฝ่ายผละเดินถอยหลังออกไปเพียงสองก้าว ตะขอเสื้อในของเธอก็หลุดออกจากกันราวกับรู้คิว เขามองเต้างามอะร้าอร่ามตรงหน้า ตาค้างอยู่ตรงนั้น
“ว้าย!” มัณฑิตาหวีดร้องเบาๆ เมื่อบราตัวน้อยหลุดผึงราวกับสั่งได้ เธอรีบยกมือขึ้นกอดตัวเองมองคนที่มองตัวเองตาค้าง อ้าปากหวอเหมือนจะพูดบางอย่าง
“หะ หัด...ระวังตัวบ้างสิ” เขากลายเป็นคนติดอ่างก่อนจะรีบหมุนตัวออกไปจากห้องน้ำด้วยความราวเร็ว
ปัง
เสียงประตูที่ปิดลง ทำให้คนอีกคนยิ้มกริ่มให้กับเงาตัวเองในกระจกทันที
“ทนได้ก็ทนไปค่ะที่รัก”