พยศรักพิศวาสร้อน

“หยุด...หยุดเถอะนะ” แพรววนิตตะแคงกายเข้าหาทยากร มองสบตาเขาอย่างเว้าวอนขอให้ทุกอย่างยุติลงเพียงแค่นี้
“ทำไม ทาวน์ทำอะไรให้แพรวไม่พอใจเหรอ” ทยากรหันตะแคงมาทางเพื่อนสาวเช่นกัน เขายกมือขึ้นลูบแขนเธออย่างช้าๆ พร้อมทั้งสบตาเธอนิ่ง
“เปล่า ไม่ใช่ แพรวพอใจมาก แต่ทาวน์สิ่งที่เราทำกันไปก่อนหน้านี้ สิ่งที่แกทำกับฉันมันผิด แต่ฉันจะไม่โทษแกหรอกนะ เพราะเราทั้งคู่คงจะเมามาก จนเลยเถิดกันมาขนาดนี้ แต่ตอนนี้เราทั้งคู่ไม่ได้เมา เราทั้งคู่มีสติ และเราทั้งคู่จะต้องเสียใจถ้าเราทั้งคู่ทำอะไรๆ ที่มันเกินเลยไปมากกว่านี้”
ทยากรเฝ้ามองปากน้อยที่พร่ำพยายามที่จะอธิบายถึงเหตุและผลและสิ่งที่ควรทำหรือไม่ควรทำต่อไปเรื่อยๆ ปากน้อยที่บวมเจ่อจากฝีปากของเขาเอง ปากน้อยที่เขาพิสูจน์มาแล้วว่าหวานแค่ไหน และเขาจะต้องพิสูจน์อีกหลายครั้งหลายหนในคืนนี้
ทยากรกำลังเคลิ้มเมื่อเหลือบมองต่ำลงไปอีกนิดหนึ่ง อกอวบที่เบียดชิดจากการนอนตะแคงคุยกันกับเขาของแพรววนิตสามารถสะกดจิตวิญญาณของเขาได้เลยทีเดียวล่ะ เขากำลังจะหูดับไม่ได้สนใจฟังเรื่องไร้สาระที่เธอกำลังอธิบายอยู่แล้วเชียว ถ้าเพียงแต่เขาจะไม่ยินคำพูดของเธอที่พยายามเน้นว่า “เราทั้งคู่” เขาได้ยินมันเต็มสองหูและเริ่มที่จะหงุดหงิด
“ทาวน์ไม่ได้เมาแพรว ไม่เคยเมาเลยคืนนี้”