นางบำเรอข้างถนน

แสงอรุณ เกลียดเขา ผู้ชายที่ทิ้งทุกคนไปหลายปีอย่างไม่ดูดำดูดี ด้วยเหตุผลเพียงเพื่อความก้าวหน้าของตัวเองในสายตาของเธอคันฉัตร เป็นผู้ชายเห็นแก่ตัว มักมาก เขาเป็นเพลย์บอยที่มีพฤติกรรมน่ารังเกียจ ไม่สมควรยุ่งเกี่ยวด้วยแม้แต่น้อยแต่เขากลับถือไพ่เหนือกว่าทั้งเจ้าเล่ห์ร้ายกาจเสียจนเธอตามไม่ทัน เขาประจบเอาใจผู้ใหญ่ ทำตัวเป็นลูกหลานที่ดีว่านอนสอนง่ายด้วยการยอมแต่งงานกับเธออย่างเต็มใจ แต่ลับหลังกลับคอยก่อกวนทั้งทางใจและทางกาย
“ปล่อยนะคุณฉัตร”
“เสื้อชั้นในก็ไม่ใส่ จงใจยั่วกันชัดๆ”
เขาบอกตาวาว แสงอรุณหน้าแดงก่ำเถียงกลับทันควัน
“บ้า คนจะเข้านอนแล้วใครเขาใส่เต็มยศกันเล่า หาเรื่องกันเห็นๆ”
“ฟังนะ เมื่อไรที่เราแต่งงานกัน ฉันจะเล่นกับเธอให้สนุกกว่านี้อีกจะบอกให้”
เขาคำรามชิดนวลแก้ม แสงอรุณหนาวเยือกไปทั้งตัว นี่เขากล้าดีอย่างไรถึงได้ประกาศโต้งๆว่าจะรังแกเธอเมื่อมีโอกาส
“รุ่งไม่แต่ง รุ่งไม่แต่งกับคุณฉัตร”
“แม่จะให้เธอแต่งนี่นา เธอปฏิเสธไม่ได้หรอก”
แสงอรุณหน้าซีดแต่หัวใจกลับเต้นโครมครามรู้สึกทั้งตื่นเต้นหวาดกลัวรังเกียจ
“รูปร่างหน้าตาอย่างคุณก็ไม่น่าขาดแคลนผู้หญิง คุณรังแกรุ่งทำไม”
“เขาไม่เรียกรังแก เขาเรียกหยั่งเชิงต่างหาก”