ลิขิตรักเหนือกาลเวลา

“พี่รอแม่กระถินมานาน จนคิดว่าชีวิตนี้เห็นจะไร้คู่เสียแล้ว ไม่เห็นใจพี่หน่อยหรือคนดี” สไบผืนงามที่ห่มเฉียง ถูกปลดเปลื้องเปิดเปลือยผิวขาวผ่องผุดผาดล้อแสงจันทร์ จนคนเอ่ยอ้อนอดไม่ได้ที่จะกดปลายจมูกลงไปเก็บความหอมเสียเต็มปอด
“ทหารกล้าฝีมือฉกาจ ปากก็หวานเสียปานนั้น มีหรือจะไร้คู่” เสียงหวานเอ่ยเสียงสะท้าน แม้ผ่านช่วงเวลาแนบชิดนั่นก็นาน จนพานให้กายใจหวามไหวได้อีก
“เคยหวานกับใครเสียที่ไหน ใครเขาก็ว่าดุนัก จะเป็นก็แค่กับเจ้าดอก นะ...” แม้ปากจะขอ แต่ปลายจมูกกลับซุกไซ้เข้าลำคอระหงไม่ฟังเสียง ฝ่ามือกร้านด้วยกำด้ามดาบขับไล่ศัตรู ก็ลูบโลมไปทั่วเนื้อกาย สร้างแรงสะท้านไปทั้งร่างนวล
สไบผืนงามค่อยๆ เลื่อนหลุดลงพ้นกาย เหลือเพียงผ้าแถบพันรอบโนมเนื้อขาวผ่องให้เจ้าของสะเทิ้นอาย สายตาที่เคยฉายแววดุ ตอนนี้กำลังเปล่งประกายอ่อนหวานในม่านแสงจันทร์ ผ้าถุงที่นุ่งรัดถูกคลายสลัดปลดออกด้วยมือของผู้ชำนาญการ