ม่านบุพเพเล่ห์รักนาคราช

“ผู้หญิงผู้นั้นเป็น” พูดยังไม่จบ เสียงหวานก็แทรกกลับทันที
“หญิงไม่สนใจ! จะเป็นเมีย คู่ควง หรือคนที่พี่รัก ก็ไม่เกี่ยวกับหญิง ก็บอกไว้แต่แรกแล้วว่าให้ไปส่ง จากนั้นอยากกลับมามั่วอย่างที่เคยก็ไม่ว่า แต่เวลานี้หญิงมีคนพาเที่ยวแล้ว…ตามสบาย” วรุณคว้าข้อมือบางมากำไว้ทันที
“เก่ง!…พูดจาพาทีอย่างมนุษย์คล่องปากแล้วนี่ เลยคิดจะลองใช้ชีวิตอย่างมนุษย์บ้างสินะ เป็นไงล่ะ…เจ้านั่นคงทำให้เพลิดเพลินมากล่ะสิ” ยิ่งพูดแรงบีบที่ข้อมือน้อยก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ
“นั่นมันเรื่องของหญิง ปล่อย! อย่าเอามือสกปรกของท่านมาแตะต้องหญิง” เพราะอารามโกรธจึงไม่ได้ไตร่ตรองว่าเขาพูดว่าอะไร หวังเพียงตอกกลับให้เขาได้เจ็บ
“ตั้งแต่พบ ก็ได้แต่ตั้งใจไว้ว่าจะไม่ล่วงเกินไปมากกว่าชื่นอกชื่นใจให้คลายร้อนรุ่ม จะรอให้ถึงวันควรค่าแก่เกียรติ แต่นลินบีบบังคับ ทำให้พี่เจ็บ มันเจ็บข้างในอกนี้ หญิงบังคับพี่เอง!”
พูดจบนาคราชหนุ่มก็กระชากร่างน้อยเข้ามาในอก บดจูบเร่าร้อน มือบางที่คิดจะสกัดต่อต้าน ถูกจับไพล่ไปด้านหลัง ดันให้ทรวงงามแอ่นเข้าหา วรุณจัดการกับชุดสวยให้กลายไปเป็นเศษผ้าเกลื่อนพื้น เหลือเพียงเรือนร่างเปลือยเปล่า ก่อนจะดึงร่างงามให้ล้มลงไปบนที่นอน
“ปล่อยนะ! ปล่อย อย่าเอาตัณหาที่ระบายกับคนอื่นไม่ทันมาลงที่หญิง ไม่อย่างนั้นหญิงจะเกลียดเจ้าพี่” ดิ้นก็ไม่ได้ จะกัดเขาก็รู้ทัน จนสุดท้ายก็ได้แต่ร้องไห้อย่างอัดอั้น
“พี่มันน่ารังเกียจอยู่แล้วนี่ ทำอะไรดีแค่ไหน นลินก็ไม่เคยเห็นค่าอยู่แล้ว” แม้จะตอบโต้แต่ก็ชั่วคราว เพราะหลังจากนั้น โอษฐ์อุ่นจัดก็สวมครอบลงบนยอดถันสีหวานอวบอิ่ม ขบเม้มสร้างแรงปรารถนา กายบางแอ่นโค้ง สองมือที่เคยปัดป้องถูกรวบไปไว้เหนือหัว