บ่วงรักเจ้าเอย

เมื่อโชคชะตาพัดหวนให้ใครบางคนวนเวียนกลับเข้ามาในชีวิตของเขาอีกครั้ง
ครั้งนี้เขาบอกกับตัวเองไว้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เจอเธอ ว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยมือ...

*****************
“เอย”
“คะ?”
“รู้สึกอะไรบ้างไหม?” น้ำเสียงทุ้มๆ ที่เอ่ยถามกับหน้านิ่งๆ และสายตาคมที่จ้องหล่อนตรงๆ ทำให้เจ้าเอยหน้าเหลอหลา มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นมีอะไรผิดสังเกต เลยส่ายหน้าไปมาจ้องเขาตาโต
“สักนิดก็ไม่รู้เลย?” ถามซ้ำท่าทางจริงจัง
“มีอะไรเหรอคะ?” ยื่นหน้าเข้ามากระซิบถามเขาเสียงเบา เมื่อคิดว่ามีอะไรที่หล่อนไม่รู้ แล้วมันน่าจะไม่ค่อยดีนัก เพราะคนตัวโตทำหน้าจริงจังขนาดนี้
“มีค่ะ...” เขาทำหน้าเครียดจนเจ้าเอยตื่นเต้นตาม หากสิ่งที่เกิดขึ้นคือสองแก้มนุ่ม ถูกสองมือหนาประคองเอาไว้ในอุ้งมือ พร้อมกับใบหน้าขาวใสขรึมๆ ของเขา ที่ฉกวูบลงมาเต็มๆ!
“!!!”
“แก้มเอยเปื้อนทราย พี่ดูให้” เสียงนุ่มๆ ดังอยู่ตรงหน้าหล่อน จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขาเลยทีเดียว ก่อนที่นิ้วมือเรียวยาวจะค่อยๆ ปัดป่ายไปมาเบาๆ บนผิวแก้มที่บอกว่ามีทรายติด
“แก้มนิ่มจริง จับแล้วจักจี้มือ อ้อ ที่จะบอก...เอยยิ้มสวยมากเลย ต่อไปนี้ต้องยิ้มบ่อยๆ นะรู้ไหม”
ก้มลงกระซิบข้างแก้ม เหมือนสิ่งที่เขาบอกมันเป็นความลับสำคัญ ก่อนจะผละออกห่าง ส่งยิ้มใจดีมาให้ เมื่อเดินนำหล่อน ย้อนกลับไปตามทางเดิมที่มา
เจ้าเอยยกมือกุมแก้มตัวเองค้างไว้ หลังจากเผลอกลั้นลมหายใจไปเป็นนาทีเมื่อครู่
หัวใจดวงน้อยเต้นระทึกตึกตักจนน่ากลัว สมองบวมเบลอพยายามนึก ว่าหล่อนไปเอาทรายจากไหนมาเปื้อนแก้ม เมื่อโดนเขาจับจูงอยู่ตั้งแต่ออกมาจากบ้าน แล้วทั้งเนื้อทั้งตัว มีแต่เท้าที่เหยียบทราย?!


(เพิ่มตอนพิเศษ)