เทพบุตรรัญจวน

“ไม่เอาน่า ศิลป์ หนูบอกแล้วไง เดี๋ยวหนูวาก็กลับมา” เสียงหวานแหลมของหญิงสาวบอกคนรักอย่างเหนื่อยหน่ายใจ พลางพยายามแกะมือของตนออกจากชายหนุ่ม

“ผมไม่ เชื่อ หนูวาอย่าไปจาก…ผมเลยนะ” ศิลป์เอ่ยเสียงเครียดพลางเดินเข้าไปกอดหญิงสาวจากด้านหลังอย่างรักและหวงแหนสุดจะพรรณนา

หลายต่อหลายครั้งที่ วรรณยิกา พยายามไปจากเขา เขาสืบรู้มาอย่างลับ ๆ ว่า หญิงสาวกำลังมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับ รุ่นพี่คนหนึ่งที่มหาวิทยาลัย ทว่ามันยังไม่แน่ชัดจนเขามั่นใจในวันนี้

“ทำไมละหนูวา เรารักกันไม่ใช่หรอ หรือว่า หนูวาไม่รักผมแล้ว” เสียงเข้มของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา ดวงตาคู่คมปลาบมีน้ำปริ่มจะทะลักออกมา เขาอยากจะรู้นักว่าอะไรทำให้หญิงสาวเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ขนาดนี้

“ค่ะ วาไม่ได้รักศิลป์แล้ว” วรรณยิกาเอ่ยเสียงห้วนอย่างรำคาญเต็มทน พลางสะบัดตัวให้พ้นจากการเกาะกุมของ ‘ศิลป์’ ชายหนุ่มผู้เชยระเบิดในสายตาของวรรณยิกา