เล่ห์รักโอบใจ

จากที่เคยปฏิเสธความรักจากเธอเพราะตอนนั้นเธอยังเด็กเกินไป แต่พอมาตอนนี้เขากลับเป็นฝ่ายคุกเข่าขอความรักจากเธอด้วยตัวเอง

“พี่ดิน...” ปาณัทเดินตามพสุธาไปเงียบๆ เธอก็รู้ล่ะว่าเขาจะพูดเรื่องอะไรกับเธอ และเธอก็เตรียมใจมาบ้างแล้วล่ะ
“พี่พูดจริงๆ นะ...” เขาเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ เธอเองก็รู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร
“.....” ปาณัทได้แต่เงียบเพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบรับหรือปฏิเสธเขาไปอย่างไร ใจหนึ่งก็อยากจะตอบรับแต่อีกใจก็ยังอยากปฏิเสธ
“พี่รู้ว่ามันเร็วเกินไป...แต่พี่...พี่อยากดูแลณัทต่อจากนี้” เขาไม่รู้ว่าจะต้องสรรหาคำพูดใดมาพูดให้มันดูดีเท่าคำพูดที่ออกมาจากความรู้สึกของเขา มันออกมาจากความรู้สึกไม่ใช่ออกมาเพราะใบสั่งของพ่อของเธอ
“ณัทอาจจะมองว่ามันเร็วเกินไปที่เราจะแต่งงานกัน แต่พี่รักณัท และอยากดูแลณัทต่อจากนี้ อยากอยู่ในทุกความสุข ความทุกข์ ความสำเร็จของณัท...เวลาที่เราศึกษากันมันอาจจะน้อยไป แต่เราก็รู้จักกันมาเกือบทั้งชีวิต แล้วเราก็มีเวลาที่เหลือต่อจากนี้ทั้งชีวิตที่เราจะต้องใช้ศึกษากันต่อไป...”
“พี่ดิน...”
“นะ...แต่งงานกับพี่นะปาณัท” ร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าลงต่อหน้า วินาทีนั้นเธอไม่รู้ว่าจะต้องตอบเขาอย่างไร ในหัวมันไม่มีอะไรให้เธอคิดมากเลย เธอคิดว่าเธอไม่มีสติมากกว่า...คนขอเธอแต่งงานยังคงนั่งอยู่แบบนั้นเพราะเธอเองก็ยังไม่ทันที่จะตอบรับหรือปฏิเสธ
“แล้วไหนล่ะคะ แหวน?”
“แหวน? ...พี่...พี่ยังไม่ได้ซื้อ” พสุธาเงยหน้าขึ้นมามองสบตาดวงตาสุขสกาวที่ตอนนี้มองมาที่เขา
“ขอแต่งงาน...แต่ไม่มีแหวน นี่ถ้ามีแหวนก็ตอบตกลงแล้วนะนี่” เธอพูดทีเล่นทีจริงทำเอาพสุธารีบลนลานมองหาแหวนจำเป็นที่จะเอามาแก้สถานการณ์ก่อน นึกโมโหตัวเองที่ไม่เตรียมตัว!
“คือพี่...รอแป๊บนึง...” เขาจะไม่แก้ตัวและจะไปให้สุด! สายตาที่มองต่ำลงพื้นของเขาไปปะทะเข้ากับยางวงเส้นสีแดงที่สะท้อนกับแสงไฟจากรถที่เขาเปิดเอาไว้ พสุธารีบหยิบมันขึ้นมาพันทบให้มันเล็กลงอีกและดูเหมือนว่ามันจะพอดีกับนิ้วนางข้างซ้ายของเธอ
“แต่งงานกับพี่นะ...” วินาทีที่เขาสวมแหวนจำเป็นลงไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ ปาณัทก็บ่อน้ำตาพังในทันที ไม่รู้ว่าเพราะสงสารตัวเองที่ถูกขอแต่งงานด้วยหนังยางรัดถุงแกงหรือเพราะดีใจที่เขาขอเธอแต่งงาน
“ว้า! ไม่มีแหวนเพชร” เธอพูดออกมาทั้งน้ำตาและรอยยิ้ม...
“ฝากจองไว้ก่อนเดี๋ยวแหวนเพชรตามมา”