มาเฟียร้าย บงการหัวใจ

“อย่าคิดมาก มีอะไรบอกผมได้ ผมตามใจแพรวทุกอย่าง” เขาทำหน้าจริงใจ จ้องนัยน์ตาหวานของหญิงสาวนิ่ง มือหนาอบอุ่นจับมือบางและบีบเบาๆ เพราะตอนนี้หัวใจของเขาที่เคยอ้างว้างมีพิสุดามานั่งอยู่กลางใจ ทุกลมหายใจจึงมีแต่เธอ
“คุณภพ แพรวขอเป็นอิสระได้ไหม” น้ำเสียงสั่นเครือ แววตาวูบไหว ทั้งกลัวทั้งเจ็บ แต่เธอต้องทำเพื่อลูก
“ทำไม ทำไมถึงอยากหนีไปจากผม ทำไม” มือหนาจับร่างบางบีบ และเขย่าอย่างแรงจนหญิงสาวร้องไห้ ใบหน้าที่เคยอ่อนโยนกับเธอแปรเปลี่ยนเป็นเหี้ยมโหด ในเมื่อคิดจะทิ้งเขา

“เจ็บ คุณภพ แพรวเจ็บ เจ็บ” ใบหน้าหญิงสาวบูดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด น้ำตานองหน้า ใช่ว่าเธอไม่เจ็บ ก็ในเมื่อเขาไม่ต้องการลูก เท่ากับไม่ต้องการเธอด้วย
“ในเมื่อผมใจดีกับคุณ แล้วคุณตอบแทนกันแบบนี้ ก็ได้แพรว อยากหนีไปจากผมนักละก็ รีบไป...แต่ถ้าผมเจอหน้าคุณอีก ในสายตาผม คุณเป็นเพียงผู้หญิงไร้ค่า แค่นางบำเรอ จะลากมาย่ำยีอย่างไรก็ได้...ผมมองคุณผิดไป จะไม่ใจดีกับคุณอีกแล้ว คุณมันก็แค่ผู้หญิงแพศยาคนหนึ่ง ไม่มีค่าให้ผมรักอีกต่อไป ออกไป ไป”
“คุณภพ แพรว แพรว...ทอ” เสียงสั่นเครือเจือความร้าวราน หัวใจเธอเจ็บปวดไม่แพ้เขา ต่อจากนี้เธอจะไม่มีอ้อมกอดอบอุ่นของเขาอีกแล้ว
“ผู้หญิงน่ารังเกียจอย่างเธอ ขยะแขยงจนไม่อยากอยู่ใกล้ แล้วอย่าคิดกลับมาเหยียบที่นี่อีก ออกไป ฉันบอกให้ออกไป” ปภพตวาดเสียงดัง จนหญิงสาวสะดุ้งสุดตัว ปาดน้ำตาออกจากแก้ม แล้วรีบวิ่งออกจากห้องของปภพทันที
...ขอโทษ เธอพร่ำร้องขอโทษภายในใจ ตอนนี้เธอเป็นแม่คนแล้ว ไม่มีวันยอมให้ปภพทำร้ายลูกเด็ดขาด เพราะชีวิตน้อยๆ ในท้องของเธอ เกิดจากความรัก เธอจำเป็นต้องปกป้องชีวิตนี้ไว้และยิ่งกว่านั้นเธอรักเขา
...............
“พี่แพท” เสียงหวานเศร้าสร้อยเอ่ยขึ้น โผเข้ากอดร่างพี่ชายปล่อยโฮ ร้องไห้อย่างลืมอาย หัวใจของเธอบอบซ้ำจนจะทนไหว
“เกิดอะไรขึ้น นายทำอะไรแพรว บอกพี่มาเดี๋ยวนี้สิแพรว” มือหนาดันร่างบางออกจากอกแกร่ง มองใบหน้าน้องสาวร้องไห้น้ำตาแทบเช็ดหัวเข่า เขาไม่น่ายกน้องสาวคนนี้ให้เจ้านายเก่า ไม่ควรจริงๆ เพราะคนที่เจ็บก็คือน้องสาวของเขา
“แพรวท้อง คุณภพไม่ต้องการลูก แพรวกลัวถูกบังคับให้แพรวเอาลูกออก...แพรวขออิสระจากเขาแล้วหนีมาหาพี่ที่นี่ แพรวกลัว พี่แพทโกรธแพรวหรือเปล่าที่ท้องไม่มีพ่อแบบนี้” เธอถอนสะอื้น มองใบหน้าพี่ชาย ใบหน้าดุดันเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง พิรภพนิ่งเงียบไม่พูดอะไร เขาจ้องใบหน้าน้องสาว
“พี่แพท แพรวขอโทษ”

ความรู้สึกของพิรภพเจ็บปวดรวดร้าว ราวกับถูกใครเอามีดมากรีดหัวใจและควักไปเหยียบย่ำ น้องสาวของเขาคนนี้สวยและอ่อนหวาน เขาดูแลและทะนุถนอมดุจไข่ในหิน แต่เจ้านายเก่าเขาถูกใจ เชยชมแล้วก็ทิ้งขว้างราวกับสิ่งไม่มีค่า พร้อมกับลูกในท้องจะลืมตาดูโลกอีกไม่กี่เดือน แบบนี้จะไม่ให้เขาโกรธแค้นปภพได้อย่างไร
“ไม่เป็นไร กลับมาอยู่บ้านเรา หลานคนเดียวพี่เลี้ยงได้ ไปพักผ่อนก่อนเถอะ” สองมือแกร่งลูบไล้แก้มนวลพิสุดาด้วยความห่วงใย ทำไมมือของเขาถึงได้สั่นเทาทั้งๆ ที่เมื่อก่อนมือข้างนี้เคยปกป้องน้องสาวอย่างปลอดภัย ไม่มีวันจะให้พิสุดาไปอยู่กับใครหน้าไหนทั้งนั้น
“พี่แพท” น้ำเสียงสั่นเครือเจือเสียงสะอื้น
“อยู่ที่นี่ไม่ต้องไปอยู่ที่ไหนอีก ไม่มีที่ไหนสบายเท่าบ้านที่พี่สร้างมากับมือหรอก งานที่บริษัทช่วงนี้ให้ยายปิ่นดูแลไปก่อน สบายใจแล้วค่อยไปทำงาน”
“ค่ะ” พิสุดาสวมกอดพิรภพร้องไห้สะอื้นๆ แผ่วเบา เธอควรกลับมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก ไม่ควรอวดดีไปอยู่คนเดียว สุดท้ายเธอก็ไปไม่รอด เพิ่มภาระให้พี่ชายจนได้ เธอมันเป็นผู้หญิงที่ไม่มีค่าอย่างที่ปภพด่าทอจริงๆ