ดวงใจเวหา

“ปล่อย!” น่านฟ้าพยายามดิ้นอย่างสุดแรงจนเวหายอมจอดเพื่อรั้งเธอเอาไว้พร้อมกับเสียงที่เผลอตวาดเธอไปอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
“น่านฟ้า!” เป็นครั้งแรกที่น่านฟ้าได้ยิน ได้ยินว่าเขาตวาดใส่เธอ พร้อมกับสีหน้าจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอตกใจและหัวใจเต้นแรงไปหมด คล้ายกับจะว่ากลัว แต่...ไม่ใช่ เธอไม่ได้กลัว
“เธอจะเกลียดฉันยังไงก็ได้ แต่ไอ้สิ่งที่เธอจะพยายามเอาชนะฉันด้วยวิธีที่โง่ๆแบบนี้ อย่าทำเลย เพราะถ้าเธอกระโดดลงไปตอนรถกำลังวิ่ง เธอรู้ใช่ไหมว่าตัวเองจะต้องล้มจะต้องเจ็บตัว ถ้าเธอเจ็บตัว จะขาหักหรือแขนหักหรือเปล่าก็ไม่รู้ที่สำคัญ เธอจะบินไม่ได้ เธอไม่ได้อยากเป็นนักบินแล้วเหรอ เกลียดฉันเธอก็เกลียดไป แต่อย่าทำอะไรบ้าๆแบบนี้ มันไม่ได้ดูว่าเธอเก่ง แต่มันดูว่าเธอดื้อ!”
“หยุดด่าฉันได้แล้ว!” คนฟังได้ยินชัดทุกคำที่เขาบอก แต่ด้วยนิสัย ที่ไม่มีวันให้ใครมาด่าต่อหน้าแบบนี้เธอจึงเถียงกลับไปเช่นกัน!