รักปราบพยศ

“ผมคิดถึงคุณนะ” ชายหนุ่มฉวยโอกาสกระซิบบอกเสียงแผ่วเบาถึงสิ่งที่หัวใจของเขาเฝ้ารอบอกเธอ ตั้งแต่ปลายเท้าสวยเหยียบแผ่นดินบ้านเกิด
“อะไรจะบ้าเหรอ อยู่ๆมาบอกคิดถึง” สองขาเรียวงามก้าวไม่ออกรวมทั้งใจเธอเองก็ไม่อยากจะก้าวออกห่าง เพราะหวั่นใบหน้าของเธอจะฟ้องออกมาว่าหวั่นไหวไปกับคำว่าคิดถึงของเขา แม้ในใจจะไม่ได้คิดอะไรแต่ฟังแล้วมันทำให้ใจของเธอสั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก
“จริงๆ” น้ำเสียงหวานและอบอุ่นกล่าวอย่างต่อเนื่องขยับสองมือสัมผัสที่ปลายนิ้ว แล้วไล้ขึ้นมาตามข้อมือแผ่วเบาท่อนแขนเนียนสวยลมหายใจอุ่นร้อนถี่กระชันมากขึ้น ใจเต้นแรงจนแทบจะได้ยินเสียงของกันและกัน
“ฉะ...ฉันไปดีกว่า” ฮันน่าสะท้านไปกับอาการอ่อนหวานของชายหนุ่มก่อนที่อะไรจะเลยเถิด เธอรีบกลั้นใจถอยหลังแล้วหันกายออกห่างด้วยความสับสนกับอาการของตัวเอง
“เดี๋ยวสิครับ...” ชายหนุ่มมือไว้คว้าข้อมือบางเอาไว้แล้วดึงกลับมาเบาๆให้พอเซถลาเข้ามาหา แล้วรีบฉวยใบหน้างามขึ้นมาประทับจูบหวานที่โหยหามานานอย่างแนบแน่น
“อื้อออ...” ร่างงามตัวชาไม่ขยับแผงขนตางอนงามปิดสนิททั้งตกใจและหลงใหลไปกับความนุ่มอุ่นหวานของรสจูบที่ห่างหายไปแสนนาน ก่อนจะถูกผละออกจากผู้ที่รั้งเธอเข้ามามอบจุมพิตหวานให้
“จูบก่อนจากกันในฐานนะตากล้องของคุณ” เขากระซิบอีกครั้งก่อนจะฉกหอมแก้มนุ่มนิ่มของเธออีกที จากนั้นรถสวยส่วนตัวของหญิงสาวก็ขับเข้ามาจอดอย่างรู้หน้าที่
“แล้วเจอกันนะครับ”
“คนบ้า...” สองเท้างามกระทืบอย่างขัดใจรีบเปิดประตูรถเข้าไปนั่งเพื่อหนีคนขี้ขโมย และซ่อนใบหน้าแดงซ่านร้อนวูบวาบไปกับจูบที่ถูกขโมยไปเหมือนเมื่อครั้งก่อน
“ขออย่าให้เจอ” หญิงสาวกล่าวอย่างขุ่นข้องใจ
“หึ... ไม่มีทางหรอกได้เจอแน่ คุณฮันน่า” ชายหนุ่มโบกมือลาอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับรอยยิ้มยียวนกวน อารมณ์ชวนให้คนที่นั่งอยู่ในรถออกมาตะบันหน้าก่อนจากแต่คงไม่กล้า เขาเดินกลับไปยังรถคันหรูของตนเอง เมื่อได้ในสิ่งที่เขาหวังเอาไว้จากนางแบบชื่อดัง ใจเริ่มจดจ่ออยู่กับอาหารเย็น ในคืนนี้คงจะสนุกสมใจที่เขารอเธอมานานหลายปี