แฟนรับจ้าง

“เจอหน้ากันไม่ถึงสิบนาทีจะไปเสนอตัวให้กับเขาแล้วอย่างนั้นเหรอ ฝันไปเถอะ! มานี่เลย”
เขาเค้นคำพูดออกมาเสียงเครียดลอดไรฟัน ตาทั้งคู่ก็วาวโรจน์จนน่ากลัว พร้อมยกตัวไอพิรุณพาดบ่าเดินลิ่วไปยังบังกะโลในทันที
“กรี๊ด!!! ปล่อยฉันนะ นี่คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ คนบ้า!”
หญิงสาวกรีดร้องด้วยความตกใจ พยายามใช้กำปั้นน้อยๆ ทุบลงไปบนแผ่นหลังของชายหนุ่มอย่างไม่ยั้ง ปากก็ร้องโวยวายเพื่อให้เขาปล่อยเธอเป็นอิสระ แต่ก็หาเป็นผลไม่
วราทิตย์ยังคงเดินลิ่วๆ ไม่ได้สนใจกับสิ่งที่เธอกระทำเลยสักนิด คล้ายกับว่าสิ่งที่อยู่บนบ่าแกร่งเป็นแค่ผ้าไหมผืนบางเบาหาใช่มนุษย์จอมโวยวายที่กำลังทุบตีตนไม่ จนกระทั่งปิดล็อคบานประตูบังกะโลเสร็จเขาจึงได้เอ่ยขึ้น
“ก็รักษาโรคของคุณยังไงล่ะ คนที่จะทำกับคุณแบบนี้ได้มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้น จำเอาไว้!”