สานรอยรัก

สานรอยรัก

#โปรย1

เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นตามกรอบหน้ารวมไปถึงก้อนเนื้อข้างซ้ายที่เริ่มทำงานอย่างหนักหน่วง ช่องท้องของคณัสนันท์ปั่นป่วนเมื่อดวงตาประสานเข้ากับดวงตาที่ดำมืดลงอย่างเห็นได้ชัด

“พี่ภัทร...” คณัสนันท์เปล่งเสียงแผ่วอย่างลืมตัว แต่ยังไม่ทันจะได้อธิบายอะไรชายหนุ่มกลับสวนกลับด้วยถ้อยคำที่เสียดแทงหัวใจจนแหว่งไปเกือบครึ่ง

“ที่จริงฉันก็ไม่ได้โง่ จนมองสายตาคนอย่างเธอไม่ออก” ภคภัทรโยนสมุดในมือลงกับพื้นอย่างไม่แยแส เขาแค่นหัวเราะกับความจริงที่ซ่อนอยู่ในบันทึกตัวอักษร “ฉันควรจะรู้สึกยังไงดี ที่รู้ว่าเธอคิดเกินเลยไปถึงขั้นนั้น”

นอกจากภคภัทรจะเหยียดหยามกันแล้ว เขายังด้อยค่าความรู้สึกของเธออย่างเลือดเย็น ราวกับการที่เธอแอบชอบเขาเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจสำหรับเขา

“ต่อให้เป็นความจริงแต่มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของครีม เพื่อนพี่ภัทรก็ทำไม่ถูก เขาทำตัวไม่มีมารยาท”

“อย่าลามปาม! แม่เธอไม่สั่งสอนบ้างหรือไง!” เด็กนี่ยังไม่รู้อีกว่าเป็นเพราะตัวเอง เรื่องราวระหว่างเขากับเขมิกาถึงได้คาราคาซังมาจนถึงทุกวันนี้ “อีกอย่าง ฉันไม่เคยนับญาติกับคนอย่างเธอ ไม่ต้องมาเรียกว่าพี่”

“เกลียดอะไรครีมนักหนา”

คณัสนันท์รู้มาตลอดว่าภคภัทรไม่ชอบขี้หน้ากัน เพียงแต่เธออยากจะรู้สาเหตุก็เท่านั้นว่าตัวเองเผลอไปทำอะไรให้เขาขุ่นข้องใจ หรือแค่เขารู้ว่าเธอแอบมีใจก็เลยชิงชังกันแบบนี้

“เพราะเธอเป็นลูกเมียน้อยไง” คนพูดกระตุกยิ้ม เมินต่อสายตาคล้ายตัดพ้อของคนตรงหน้า “เหตุผลแค่นี้ก็น่าจะพอแล้วมั้ง ที่ทำให้ฉันเกลียดเธอ”

---------------------------------------------------------------------------------------

#โปรย2

“ไอ้โชค” เจ้าของไร่แสงอรุณลูบคางอย่างใช้ความคิด แต่เรื่องแบบนี้คงต้องถามความเห็นคนอื่นด้วย

“ครับนาย” โชคชัยเตรียมลุกไปหานาย แต่อีกฝ่ายยกมือห้ามคล้ายว่าให้นั่งที่เดิมไม่ต้องลุก ในขณะเดียวกันคนสนิทก็สังเกตการณ์ไปด้วย

ดูเหมือนนายจะอารมณ์ดี แบบว่าอยู่ๆ ก็นั่งยิ้มทั้งที่ตอนแรกยังขมวดคิ้ว

“ผู้หญิงจูบตอบแปลว่ามีใจหรือเปล่าวะ”

“เอ่อ” เป็นคำถามที่ทำเอาลูกน้องอย่างเขาอ้ำอึ้งพอตัว แต่ความอยากรู้นั้นมีมากกว่าว่าผู้หญิงที่จูบตอบนายเป็นใคร ถึงกับต้องเอามาถามเขาแบบนี้ “มีสิทธิ์เป็นไปได้ครับ เพราะถ้าไม่มีใจก็คงผลักออกแล้ว”

“เออ กูก็ว่างั้น” ภคภัทรหัวเราะอยู่ในลำคอ

เจ้าของไร่แสงอรุณเอนหลังแนบไปกับเบาะเก้าอี้ทำงาน ก่อนที่จะหันหน้ามองวิวด้านนอกผ่านกระจกที่ติดฟิล์มมืด นัยน์ตาคมเข้มหรี่ลงจับจ้องไปยังบุคคลหนึ่งบริเวณล็อบบี คิ้วเข้มขมวดหากันทันที

ภคภัทรมั่นใจว่าตัวเองจำไม่ผิด และเขาไม่คิดดึงสายตาออกจากจุดเดิม กระนั้นปากก็ยังส่งเสียงเรียกคนสนิทที่นั่งทำงานอยู่โต๊ะอีกฟาก

“โชค มึงมานี่ที” เจ้าของชื่อรีบลุกจากโต๊ะตัวเองเดินมาหาคนเป็นเจ้านายทันที โชคชัยก้มศีรษะลงมองไปยังจุดหมายปลายทางที่นายกำลังเพ่งเล็ง “คนเสื้อน้ำเงินใช่แขกที่รีสอร์ตเราหรือเปล่า”

“อ๋อ...คนนี้” ไม่แปลกที่เจ้านายเขาจะสงสัย เพราะเขาเองก็เห็นลูกค้าคนนั้นนั่งอยู่แต่ตรงนี้หลายวันแล้วเหมือนกัน “น่าจะแขกที่เข้าพักนะครับ มาพักได้สักสามสี่วันแล้วครับนาย”

“แล้วทำไมไม่นั่งเล่นในห้องวะ มานั่งอะไรตรงนี้ทุกวัน” แวบหนึ่งภคภัทรหันมองหน้าลูกน้องคู่ใจ “มองไปทีไรกูเจอตลอด”

โชคชัยปาดเหงื่อเบาๆ รับรู้ได้ถึงกระแสบางอย่างที่ซ่อนตัวอยู่ในน้ำเสียง “นั่นน่ะสิครับ”

“ไปจัดการให้กูที”

“ห้ะ?” โชคชัยถึงกับร้องเสียงหลง สมองที่มีอยู่นั้นพยายามประมวลผลแต่ก็ยังช้าเกินไป “ให้ผมจัดการอะไรครับนาย”

ภคภัทรยกมือเสยผมลวกๆ รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ปรายตามองคนสนิทแล้วพ่นเสียงชนิดที่ว่าหน่ายใจ

“มึงก็ขายของสิวะ!”

---------------------------------------------------------------------------------------

อ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อ / ซื้อผ่านหน้าเว็บหรือ Android จะถูกกว่าค่ะ
ไม่ใช่แนวดราม่า หนักหน่วง
เป็นแนวย่อยง่าย ไม่ได้มีปมอะไรซับซ้อน อ่านสบายๆ ค่ะ
จะเน้นไปที่ความสัมพันธ์ของพระเอกกับนางเอกเป็นหลักจ้า