สตรีสูงศักดิ์ผู้นั้น คือมารดาที่ทอดทิ้งข้า

รัก งดงามดั่งฝัน
แค้น หยั่งลึกนานวัน
หยางหรงผู้นี้ยอมละทิ้ง รัก อุทิศตนเพื่อ แค้น
แม้ต้องสูญเสียท่าน แต่ข้าจะไม่ทรยศต่อบรรพชน
...
แคว้นมู่ถูกรุกรานและครอบครองโดยแคว้นฉู่ นางกลายเป็นเด็กกำพร้า ไร้ที่อยู่อาศัย ไร้ครอบครัว ปราศจากที่พึ่ง ต้องนอนกลางดิน กินกลางทราย ยามหนาวทำได้เพียงกอดตนเองแม้ไม่อาจช่วยบรรเทา
ในคืนหนึ่งก่อนสิ้นใจใต้กองหิมะ เสื้อคลุมหนาถูกยื่นคลุมมาให้
ต่อจากนี้ไป เจ้าคือหยางหรง
...
"อย่าได้คิดว่าเจ้าจะหันหลังเดินไปจากข้าได้ เมื่อเป็นคนของข้าแล้วก็จะเป็นตลอดไป"
"ข้าหาใช่ทาสของท่านไม่ เพียงครอบครองกาย แต่ไม่ได้เป็นเจ้าชีวิต"
"แล้วเจ้าจะเสียใจในสิ่งที่เจ้าเลือก หยางหรง"
"แม้ต้องเสียใจในวันข้างหน้า หยางหรงผู้นี้ก็พร้อมยอมรับ"
...
"ใช่สิ ข้าร้ายกาจ แต่เจ้าร้ายกว่า ใจดำยิ่งกว่า เจ้ามันแม่เสือสาวแสนพยศหยางหรง..."
"แล้วท่านจะได้รู้ซึ้ง ว่าอย่าแหย่เสือสาวเช่นข้าท่านชาย"
"เจ้าจะขย้ำข้าหรือ"
...
นิยายจีนโบราณ เนื้อหาเป็นเรื่องราวที่ดำเนินต่อจาก 'วาสนาครานี้ ข้าเป็ผู้ลิขิตเอง' แต่สามารถอ่านแยกเรื่องเข้าใจได้ค่ะ^^