บุปผาเบ่งบานยามวสันต์

“ท่านโหว เอ่อ ข้า...น่ารังเกียจ”
“ความงามของสตรีสำหรับข้า ไม่ใช่อยู่ที่ใบหน้างดงามราวนางสวรรค์ ทว่าอยู่ที่จิตใจ”
...
สตรีจากหอนางโลมเหมือนดอกไม้ประดับต้นแล้วร่วงโรยรา บ้างหล่นลงพื้นและถูกเหยียบย่ำจมดินแห้งตาย
ทว่า ‘หงไป่เหอ’ ไม่อยากเป็นเช่นนั้น นางเลือกที่จะหนีรอดจากสถานที่คาวโลกีย์
แต่กลับต้องสะดุดล้มลง เมื่อถูกทิ้งให้เคว้งกลางทาง
และเมื่อมีบุรุษผู้องอาจก้าวผ่านมาราวฟางเส้นสุดท้าย นางจึงอ้อนว้อนขอความช่วยเหลือ
ยอมยกชีวิตของตนให้กับเขา แม้ไม่อาจรู้หนทางข้างหน้า แต่นี่คือเส้นทางที่นางเลือกเอง
...
“ชีวิตของไป่เหอเป็นของท่านโหว ท่านโหวต้องการสิ่งใด ไป่เหอพร้อมมอบให้เจ้าค่ะ”
แม้เสียงตอบแผ่วเบา หากเต็มไปด้วยความมั่นคง
ดวงตาคู่เข้มดุจ้องนางนิ่ง ก่อนแขนกำยำจะปล่อยเอวบาง อยู่ๆ หงไป่เหอก็ขนลุกเยือก ในใจนึกหวั่นว่าท่านโหวจะบอกให้ตนออกไป ทว่าคำบอกกลับผิดคาด
“เช่นนั้น ทำให้ข้าเห็นสิ ว่าเจ้าเต็มใจเป็นคนของข้าเต็มตัว ทั้งตัวทั้งหัวใจ”
เรือนกายกำยำที่ตนได้เห็นน่ามองนัก ผิวเรียบตึงของท่านโหวแม้เข้มกว่านาง หากก็ชวนให้หลงใหล สัดส่วนที่เต็มไปด้วยกล้ามแน่นจนเห็นเส้นเลือดขึ้นบ่งบอกความแข็งแรงน่าชื่นชม หงไป่เหอไม่เคยรู้มาก่อนว่าบุรุษเพศงดงามได้ถึงเพียงนี้
...
เรื่องนี้แม้เล่าแบบแฝงข้อคิด แต่ดำเนินเรื่องด้วยเส้นรัก เนื้อหาไม่หนัก ไม่ซับซ้อน เน้นความฟินดีต่อใจค่า