ใยสวาทอสูร

ความรักของหล่อนคือการครอบครอง…แม้จะดูเห็นแก่ตัว… แต่มันก็คือความรัก ความรักของเขาคือไฟบรรลัยกัลป์ ที่พร้อมเผาไหม้ทั้งกายและใจให้เป็นจุณ!


“คุณภาคปล่อยฉันนะคะ ปล่อย!”
“ไม่ปล่อย หมดเวลาที่ฉันให้เธอแล้ว ฉันจะพาเธอไปอาบน้ำ!”
“ไม่นะคะ ฉันมึนหัวอยู่นะคุณภาค”
“ฮึ! อย่ามาหลอก สีหน้าเธอดีขึ้นมากแล้ว ไม่ต้องมาร้องโอดครวญให้รำคาญเลย” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ก้าวยาวๆ ตรงไปยังประตูห้อง ไม่สนใจคนที่ดิ้นรนในอ้อมแขน ผ่านหน้าเจ้าของบ้านตรงไปยังห้องน้ำ
“ปล่อยฉันนะคะคุณภาค คุณทำบ้าอะไร ฉันอายคุณป้านะ”
“เรื่องของเธอ อยากอายก็อายไป แต่ฉันไม่อายสักนิด” เขาตอบหน้าตาเฉย
“หน้าด้าน!”
“ขอบใจที่ชม… ถึงแล้ว” คนหน้าด้านวางร่างบางลงบนพื้นห้อง และเมื่อเท้าแตะพื้นหญิงสาวก็หลบวูบลอดท่อนแขนพุ่งตัวออกนอกห้องน้ำ ทว่าคนที่ระวังอยู่แล้วเร็วกว่า เขารวบเอวกลมของหญิงสาวแล้วรัดหล่อนไว้จนแผ่นหลังบอบบางแนบไปกับอกกว้างตึงเครียดจนรู้สึกอึดอัด
“คุณภาคปล่อยนะ!”
“ไม่ปล่อย! ฉันไม่ปล่อย” เขาตอบพลางก้มลงฝังจมูกและปากลงบนซอกคอหอมกรุ่นด้านหลัง ค่าที่ร้างรักมานานทำให้รุจีใจสั่นวาบ ขนกายลุกเกลียวชูชันจากสัมผัสเสน่หาที่อีกฝ่ายหยิบยื่น…
“อย่า…”
“ไม่หย่า…”
“คุณภาค…”
ภาคินไม่ตอบ แต่หันมาเทความสนใจให้กับนวลแก้มและผิวเนื้อเนินไหล่ที่โผล่พ้นเสื้อนอนคอกว้าง มือหนึ่งกอดรัดเอวแต่อีกมือกลับเลื่อนขึ้นลูบไล้ทรวงงามแล้วเคล้นคลึงเบาๆ เรียกเสียงครางแผ่วๆ จากหญิงสาวให้ดังขึ้น