แสนร้ายพ่ายรัก

(เคยตีพิมพ์เป็นรูปเล่ม)

“ที่ทำแบบนี้เพราะอยากเห็นผมร้ายผมเลวนักใช่มั้ย… พูดความจริงแค่นี้ถึงกับระคายหูรับไม่ได้ บอกตามตรงที่จริงก็ไม่อยากแม้แต่จะแตะต้องเนื้อตัวหรือประทับรอยซ้ำกับใคร แต่นี่จะถือว่าเป็นการสั่งสอนบทเรียนครั้งสุดท้าย และส่งอำลาจากผมผู้ชายคนแรกของคุณไปยังผู้ชายคนต่อๆ ไป...
จำไว้นะนิโลบล คุณไม่ควรดูหมิ่นผู้ชาย โดยเฉพาะผู้ชายที่ชื่อปวินท์คนนี้ ศักดิ์ศรีของผมไม่ได้มีไว้ให้ผู้หญิงไร้ค่าอย่างคุณฉุดกระชากลงมาเหยียบย่ำเล่น” ประกายแข็งกร้าวในดวงตามองจ้องมาที่เธอด้วยไฟปรารถนาอันร้อนแรง
“ในเมื่อคุณอยากแพศยานัก ผมก็จะจัดให้ตามคำขอ เพราะผมก็เบื่อจะเป็นผู้ชายโง่ๆ ที่ยอมให้คุณปั่นหัวเล่นไปวันๆ เต็มที”
นิโลบลน้ำตาเอ่อคลอ เจ็บปวดชอกช้ำกับสิ่งที่ได้ยิน จนหัวใจบีบคั้นพร้อมกับลมหายใจสะดุดเป็นห้วงๆ
“คืนนี้ผมจะคิดซะว่าได้นอนกับผู้หญิงขายบริการสักคน...ไม่ต้องมีความรัก ไม่ต้องมีหัวใจ ทุกอย่างดำเนินไปเพราะเซ็กซ์ล้วนๆ” ปวินท์เหยียดยิ้มพร้อมกับถอดเสื้อผ้าเหวี่ยงออกจากตัวอย่างไม่แยแส
นิโลบลกลั้นสะอื้นจนตัวโยน เมื่อมือหยาบกระด้างไร้ความอ่อนโยนสัมผัสร่างกายบอบบางของเธอด้วยความชิงชัง โกรธแค้น และแฝงความเจ็บปวดที่ฝังแน่นอยู่ภายใน เสียงหัวเราะที่ดังชิดริมหูอย่างหยามหยัน มันช่างระคายหูยิ่งนัก สีหน้าและท่าทางของปวินท์ในตอนนี้ไม่ต่างจากสัตว์ร้ายที่พร้อมจะขย้ำร่างกายเธอให้แหลกเหลว
“หยุดร้องไห้ซะที ผู้หญิงอย่างคุณไม่ได้มีความน่าสงสารเลยสักนิด หรือว่าคร่ำครวญเสียใจที่ผู้ชายในคืนนี้ที่จะมอบความสุขให้คุณมันเป็นผม...ไม่ใช่ไอ้มาร์ค”
จบคำพูดนั้น ปวินท์ก็ระบายความอัดอั้นทุกสิ่งทุกอย่างลงที่ร่างบอบบางอย่างบ้าคลั่งกระแทกกระทั้นเพื่อร่ำร้องหาการปลดปล่อย ทุกสัมผัสของเขาไม่เหลือความอ่อนโยนให้เธอได้ระลึกนึกถึง ปากเรียวถูกบดเบียดด้วยปากกระด้างของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าตามอารมณ์ที่เดือดพล่าน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำลงไปไม่ได้คิดถึงจุดหมายปลายทาง ไม่แยแสว่าเธอจะเจ็บช้ำจากการกระทำของตัวเองมากมายเพียงใด
“นี่คุณคงเกลียดฉันมากใช่มั้ย ถึงได้ทำร้ายกันขนาดนี้” นิโลบลเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ แต่ดูเหมือนปวินท์จะคลุ้มคลั่งจนไม่ฟังอะไรแล้วในตอนนี้