B!tch Boy เด็กมันยั่วเลยหลวมตัวไปหน่อย

ชื่อของฉันคือ'อาย' (มาจากป๊อบอาย) เป็นเด็กมหาวิทยาลัยปี 3
ผู้ซึ่งมีนิสัยห้าวหาญเกินชายชาตรี
ตั้งแต่มัธยมก็ถูกเด็กช่างกลแถวบ้านตั้งฉายาให้ว่า'มือระเบิด'
แม้แต่เพื่อนสนิทก็ถูกเรียกว่า'มือขวาคนสนิท' ไปด้วยอีกคน
ฉันไม่ค่อยสนใจใคร แม้จะมีทั้งผู้หญิงและผู้ชายเข้ามาจีบมากมายแต่ก็ปฏิเสธไปทั้งหมด
แต่แล้ววันหนึ่งก็มีเด็กหัวเกรียน ใส่ชุดนักเรียนกางเกงขาสั้น เดินท่อมๆ เข้ามาอย่างไม่เกรงกลัว
แถมยังแนะนำตัวอย่างกับเซลล์ขายตรง
"ผมชื่ออะตอม เรียนสายวิทย์-คณิตอายุสิบเจ็ดย่างเข้าสิบแปด..."
"..."
"ตอนนี้ผมเรียนอยู่ชั้นมัธยมหก สถานะโสด ไม่มีแฟน"
"แล้วไง?"
"พี่น่ารักจัง ผมขอเบอร์ได้ไหมฮะ"
"กลับไปโตก่อนเถอะน้อง แล้วค่อยมาขอใหม่"
"ผมโตแล้วนะฮะ พี่อยากดูมั้ย?"
"ดูอะไร?"
"ก็ดูไอ้สิ่งที่พี่บอกว่าเด็กไง ผมโตเต็มวัยพร้อมจะสืบพันธุ์แล้วล่ะฮะ"
ไปตายซะไอ้เด็กเปรต!!


แล้วดูแต่ละสิ่งที่เขาทำ แต่ละคำที่เขาพูดกับฉันสิ

....

“พี่ลองกินผมดูมั้ย เป็นของหวานที่ไม่คาว”
“ไม่เอา กลัวท้องอืด”
“ผมรับรองว่าพี่ไม่มีทางท้องอืด” ดวงตาของเขาสว่างวาบ ริมฝีปากบางผุดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“เพราะผมมียาธาตุน้ำขาวตราอะตอมเขย่าเตียง”

....
"ผมอยากลองทำแบบนั้นดูบ้าง"
“จะ...จูบเหมือนอย่างในหนังเนี่ยนะ”
“ใช่ฮะ แต่ขอเป็นจูบแบบดูดดื่ม”
“ไม่ได้นะ”
“ทำไมล่ะครับ”
“เพราะพี่อยากจูบกับคนที่ตัวเองรัก เพราะงั้น...”
“พี่ก็ตกหลุมรักผมสิ”

....

“แต่นายยังเด็กอยู่”
“อายุไม่ได้เป็นปัญหาในแนวราบนะพี่อาย” อะตอมพูดพร้อมกับกดร่างฉันไปนอนราบกับโซฟา
“พี่เห็นมั้ย? อายุไม่ได้วัดว่าเราเข้ากันได้หรือเปล่า เพราะเวลาอยู่ในแนวราบมันก็เท่ากันหมดนั่นแหละ”