ยอดรักอสูรร้าย

“นี่ปล่อยนะ ฉันเจ็บ!” เสียงเล็กแหวใส่
“เจ็บหรอ...เจ็บสิดี” น้ำเสียงเข้มกร้าวเล็ดลอดไรฟันให้ได้ยินก่อนร่างระหงจะโดนเหวี่ยงให้ไปนอนแอ้งแม้งบนเตียงอย่างเต็มแรง
“โอ๊ย!”
แว่วเสียงร้องโอดโอย อาการร้าวระบมของสะโพกลุกลามแทบจะทันที เมื่อวานตกเปล วันนี้โดนเหวี่ยงจนจุก วันพรุ่งนี้เธอคงโดนชายหนุ่มกระทืบจนจมดิน ดวงตากลมๆ ที่วาวด้วยน้ำร้อนๆ หันไปมองใบหน้ายักษ์วัดแจ้งที่ตีสีเข้ม
“ฉันจะขังเธอไว้ในห้อง ไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน โทษฐานที่เธอกระทืบเท้าฉัน รวมทั้งคำด่าไม่ว่าจะด้วยวาจาแววตาและเสียงโห่ร้องก้องติฉินนินทาฉันอยู่ในใจของเธอด้วย”
ใบหน้าเรียวหันไปมองคนพูดเต็มสองตาก่อนจะเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดีเช่นเคย
“ฉันเป็นคนนะไม่ใช่สัตว์เลี้ยง คุณจะกักขังฉันไม่ได้”
“แล้วจะให้ฉันลงโทษเธอยังไง เรื่องเมื่อวานยังไม่ได้เคลียร์ วันนี้ก็ดันก่อเรื่องให้ฉันรำคาญใจอีก บอกหน่อยซิฉันจะทำยังไงกับเธอดี บุษบา เอกอักษรากร หรือว่าฉันต้องไปจับพ่อเธอมาอบรมลูกนิสัยเสียอย่างเธอ...”
“ไม่นะ” หญิงสาวสั่นศีรษะไปมา “ฉันขอร้องอย่าทำอย่างนั้นเลยนะ ฉันยอมทุกอย่าง ได้โปรด...”
น้ำเสียงสั่นเครือเว้าวอนขอให้ได้ยิน มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงที่สวมใส่ ค่อยๆ ก้าวเข้ามายังเตียงหรูซึ่งกระถดกายไปอยู่อีกฝั่ง
“จะทำโทษเด็กดื้อปากเสียยังไงดีนะ รพีภัทร” เสียงทุ้มเอ่ยถามตัวเองพรางย่นคิ้วไปมา “รูปร่างหน้าตาหล่อนก็สวยดีนะ แก้มก็แดง ปากเล็กจมูกหน่อย บางที...”
“ไม่นะ!”
ยังไม่จบประโยคของชายหนุ่ม หญิงสาวก็แหวปฏิเสธออกมาแทบจะทันที ดวงตาคมวาววับชั่วครู่ก่อนจะแปรเปลี่ยนแววตาสีหน้าให้ความเย็นชาเข้าครอบคลุม รพีภัทรค่อยๆ นั่งลงบนเตียงนุ่มอย่างแผ่วเบา มือทั้งสองข้างลูบไล้เตียงนอนที่นุ่มนิ่ม ดวงตาคมๆ หันไปกวาดมองเจ้าของร่างตื่นกลัว
“มาใกล้ๆ” เขาสั่ง
บุษบาส่ายหน้า
“ถ้าปฏิเสธ...ที่บ้านเธอมีใครอยู่บ้างนะ”
เสียงทุ้มเอ่ยออกมาได้เพียงนิดร่างบางก็เริ่มขยับตัว ก่อนจะกระถดกายเข้ามานั่งข้างๆ มือเรียวทั้งสองข้างบีบกันแน่น ปากอวบอิ่มเม้มสนิท น้ำร้อนๆ เริ่มพุ่งตรงดิ่งมายังปลายจมูกและดวงตากลมๆ เริ่มเอ่อคลอน้ำ อาการร้อนผ่าวของใบหน้าแสดงปฏิกิริยาโกรธอย่างชัดเจน