เมียมือหนึ่ง

คนมาเอาคืนเพราะโกรธที่เขาปล้นจูบปล้นหอมกำลังเดินถอยหลังอย่างช้าๆ ความขลาดเขลาที่ไม่เคยพานพบมันวิ่งมาเกาะหัวใจบอบบางเข้าอย่างจัง กลีบปากจึงถูกกัดจนเป็นรอยแดงช้ำ
“ว่าไงฮึ! จะชกผม ต่อยผม หรือว่าฟาดผมด้วยไม้สักท่อน ผมก็ไม่โกรธคุณหรอกนะ...น้ำตาล...”
“ทำไม?” โพล่งถามอย่างอยากรู้ “หรืออยากตายด้วยมือของฉันจริงๆ”
“ผมไม่อยากตายหรอก” กล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ เต็มกรอบหน้าคมคาย “ผมก็แค่รู้ดีว่าตัวเองทำผิด หยามเกียรติของคุณด้วยการจูบคุณต่อหน้าเหล่าคนงานพวกนั้น ผมก็สมควรแล้วที่จะถูกลงโทษ แม้เจ็บเจียนตายผมก็ไม่คิดโกรธคุณ แต่หลังจากทำโทษผมแล้ว คุณสัญญาได้ไหมว่าหลังจากนั้น เราจะเริ่มต้นกันใหม่ในฐานะ...คนรักกัน!”
“คนรัก เราจะรักกันได้ยังไงหะ! ในเมื่อฉันเกลียดคุณเข้าไส้”
“ผมจะลบคำว่าเกลียดนั้นด้วยรักจากใจจริง”
“ฉันขยะแขยงคุณ!”
“แต่ผมหลงใหลคุณ”
“ฉันชังน้ำหน้าคุณ!”
“แต่ผมชอบคุณนะ”
“ฉันไม่ได้รักคุณ!”
“แต่ผมจะรักคุณจนหมดหัวใจ”