เพลิงรักมาเฟีย

“อย่าดิ้นน่า อยู่เฉยๆ มันไม่ตายหรอก”
น้ำคำกระด้างไร้ซึ่งความอ่อนโยนตวาดใส่ใบหน้าเรียวสวย มือหนาทั้งสองข้างกดมือเล็กให้จมไปกับที่นอนนุ่ม ในขณะที่ปลายจมูกโด่งคมนั้นซุกไซ้เข้าซอกคอขาวผ่อง ปากหยักเม้มไปตามอณูเนื้อของซอกคอขาวด้วยความรุนแรงจนเกิดรอยจ้ำเล็กๆ กลิ่นสุราที่กรอกเข้าปากพวยพุ่งออกมาพร้อมลมหายใจร้อนๆ ทำให้ใบหน้าเล็กเบือนหนีและร่างแน่งน้อยก็ดิ้นพราด
แคทเทอรีนรู้สึกคล้ายตัวเองอยู่กลางทะเลทรายที่แห้งแล้ง อยากตะโกนขอความช่วยเหลือแต่เสียงที่เปล่งออกมาก็แผ่วเบา เธอถูกพายุทรายขนาดมหึมาพัดพาไปในหนทางที่มืดมิด มันร้อนจนใจแทบขาด และขณะเดียวกันมันก็ให้ความเจ็บปวดและหวาดกลัว ร่างเล็กพยายามดึงดันให้ตัวเองรอดพ้นจากความทรมานที่แสนรวดร้าวนี้ แต่ยิ่งต่อต้านเธอก็ยิ่งเจ็บร้าวแทบขาดใจ แม้จะเค้นน้ำตาออกมาจนเป็นสายเลือด ผู้ชายตรงหน้าก็คงไม่รู้สึกอะไร
“คนเลว! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
เสียงหอบกระชั้นเหนื่อยล้าร้องออกมาให้คนคุกคามได้ยิน แต่คำตอบของชายหนุ่มก็คือแรงบดจูบเรียวปากอิ่มอย่างดูดดื่ม แคทเทอรีนรับรู้ถึงความเค็มปร่าของรสเลือดที่มาพร้อมๆ กับแรงดึงทึ้งเนื้อผ้าบางเบาที่ห่อหุ้มประติมากรรมชั้นเอกของศิลปินชื่อดัง