SET สตรีไร้ค่าเช่นข้า…โกรธก็ได้ ร้ายก็เป็น! (เล่ม 1+2 จบ)

เกิดเหตุแก๊สระเบิดที่ศูนย์วิจัยโรคติดต่อร้ายแรงทำให้ ‘ดร.หลินเหยียนซี’ ย้อนอดีตกลับมาอยู่ในร่างของ ‘เหยาเหยียนซี’ สาวงามเครื่องบรรณาการจากแคว้นเล็กๆ ที่ฮ่องเต้พระราชทานให้ท่านแม่ทัพใหญ่ไร้ใจวัยขึ้นคาน ‘หลี่อี้เทียน’
เหยียนซีที่ฟื้นขึ้นมาในร่างของอนุคนงามกลายเป็นสตรีสติวิปลาส สามีไม่แยแสต้องอาศัยอยู่ในเรือนเล็กหลังจวนแม่ทัพเสมือนเป็นกาฝาก สิ่งของไร้ค่า! สาวหลงยุคจะเอาชีวิตรอดในดงคนโบราณที่ยกย่องบุรุษเป็นใหญ่เหยียดย่ำว่าสตรีไร้ค่าได้หรือไม่!
+++
“หญิงแพศยา!”
หญิงแพศยารึ! เหยียนซีเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี “ข้าบริสุทธิ์ใจ ทำอะไรไม่ละอายต่อฟ้าดิน ท่านจะขับไล่ หย่าหรือฆ่าข้าก็ทำสักอย่างเถิด”
สตรีไร้ค่าน่าตายผู้นี้นี่! มือแข็งปานคีมเหล็กคว้าต้นคอระหง
“บริสุทธิ์ใจงั้นรึ! ถ้าข้าไม่ตามไปผู้ใดจะไปรู้ว่าเจ้ากับมันจะทำอะไรกัน”
“ความคิดต่ำตม”
“สตรีไร้ค่าน่ารังเกียจเช่นเจ้าท้าทายความอดทนอดกลั้นของข้าครั้งแล้วครั้งเล่า คิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้ารึ! ถ้าข้าอยากจะฆ่าเจ้า เจ้าคงตายไปแล้ว รับรองเลยว่าเตียงของข้าไม่เปื้อนสักนิด” ออกแรงเพิ่มอีกนิดคอเล็กๆ ของนางคงหัก…ตายคามือของเขา
เหยียนซีจ้องตาท่านแม่ทัพใหญ่อย่างกล้าหาญ ทั้งที่หัวใจดวงน้อยเต้นเร็วแรงเหมือนจะทะลุออกมาจากอกเสียให้ได้
“งั้นก็ฆ่าข้าเลย ความตายอาจจะมอบอิสรภาพจากบุรุษที่ข้าเกลียดชัง” พูดใส่อารมณ์อย่างมีน้ำโห
นางเกลียดชังเขาถึงเพียงนี้เลยหรือ? หลี่อี้เทียนถลึงตาดุๆ ให้ “ความตายมันง่ายและรวดเร็วเกินไป ข้าจะขังเจ้า ให้อยู่ไม่สู้ตาย!”
+++
“ซีเอ๋อ เจ้าแต่งให้ข้าแล้วเราสองคนเป็นสามีภรรยากัน เรามามีลูกชายกันเถิด”
เรามามีลูกชายกันเถิด! ชวนกันดื้อๆ แบบนี้เลยเหรอความโรแมนติกหามีไม่!
เหยียนซีหวนคืนสู่การมีสติ เมื่อครู่ช่างน่าอายยิ่งนัก นางอ่อนระทวยด้วยความใคร่อย่างสตรีไร้สมอง
“มีกับผีเซ่ ข้าไม่อยาก…” นางผลักไส ดิ้นเร่าๆ อยู่บนตักแกร่ง
ยิ่งดิ้นร่างเล็กยิ่งเสียดสีแนบชิดกับร่างแกร่ง
นางจิ้งจอกน้อยยั่วให้เขาอยากจัดๆ แล้วไม่สนอง! บรรดากุนซือแคว้นชินเหย่และตาเฒ่าเจ้าเล่ห์เหยาเฉินคงสอนสั่งนางมาใช่หรือไม่ ช่างน่าสนใจยิ่ง
ชายหนุ่มที่กำลังอยากจัดๆ ให้ขัดใจทำเสียงจึ๊กจั๊กในลำคอ ดวงตาเรียวร้อนรุ่มด้วยราคะหรี่ตามองนางนิ่งๆ เหมือนเสือมองเหยื่อที่มันจะตะปบกิน
“เมื่อไหร่เจ้าจะอยาก…” เอ่ยถามด้วยเสียงแหบพร่า
ไม่มีวัน! “ไม่รู้! เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ถ้าไม่รักข้าภรรยาทำไม่ได้ ท่านไปหาสตรีอื่นเถิด”
“เจ้า! สตรีไร้ค่าน่ารังเกียจ” หลี่อี้เทียนตวาดลั่นด้วยโทสะ เมื่อครู่ยังพูดว่าจะไม่ผลักไสหรือยกเขาให้ผู้ใดไม่ทันไรก็ผลักไสเขาไปหาสตรีอื่นแล้ว
ชายหนุ่มแสร้งถามความเห็นชอบจากอนุคนงามว่าเขาจะรับอนุตามคำบัญชาของหยางจื่อผู้เป็นย่า
เหยียนซีไม่ได้หึงหวงแต่ให้เดือดดาล ‘หลี่อี้เทียนจะแต่งผู้ใดเป็นศรีภรรยาหรือรับผู้ใดเป็นอนุก็รับไปสิไม่เห็นเกี่ยวกับนาง!’
เหยียนซีไม่หึงจริงๆ หรือ? หลี่อี้เทียนมองอนุคนงามด้วยสายตาคลางแคลงใจ พอนางพูดเห็นดีเห็นงามกับเขาเท่านั้นไยเขาต้องโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ และหาเรื่องกลั่นแกล้งรังแกนางไม่ให้อยู่เป็นสุขด้วย!