สิเน่หาตาเบบูญ่า

มรดกตามพินัยกรรมที่เธอได้รับคือที่ดินแปลงหนึ่งที่อยู่แสนไกล
ท่ามกลางมรสุมชีวิตที่กระหน่ำเข้ามาหลังบิดาเสียชีวิต
ที่ดินผืนนั้นจึงเป็นเพียงภาระที่เธออยากจะขายทิ้ง
แต่คำสั่งตามพินัยกรรมทำให้เธอต้องมาพบกับเขา
เพราะเขาเป็นผู้เดียวที่เธอมีสิทธิ์จะขายให้
สำหรับภูริช...ที่ดินแปลงนั้นคือสิ่งที่เขาปรารถนาจะได้กลับคืน
ทว่าแม่สาวเมืองกรุงที่มาพร้อมกับชุดแบรนด์เนมหรูและรถยนต์คันโก้
พร้อมท่าทางเชิดหยิ่งอย่างน่าหมั่นไส้ ทำให้เขาอยากเก็บเธอไว้เล่นแก้เหงาสักพัก
และแน่นอนว่า...คำสบประมาทของเขาคือกับดัก
ที่ทำให้เธอตกหลุมพรางเข้าอย่างจัง
หญิงสาวอยากทำให้เขารู้ว่า เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่ออย่างที่เขาประนาม
ส่วนเขาอยากกำราบท่าทางยโสที่แสนตลกนั้นให้ราบคาบ
แต่สุดท้ายใครกันแน่ที่ต้องยอมศิโรราบให้กับแผนการของกันและกัน

----------------------------------
ภูริชค่อย ๆ วางรินรดาลงบนที่นอนนุ่ม ผมหยักศกนุ่มสลวยเหมือนแพรไหมชั้นดีเป็นลอนน้อย ๆ กระจายเต็มหมอน แพขนตาที่พริ้มหลับดกเป็นแผง จมูกโด่งเชิดนิด ๆ ดูอ่อนหวานแต่แฝงความรั้นในตัวเอง แก้มเนียนของเธอแดงระเรื่อด้วยฤทธิ์เหล้า เรียวปากอิ่มสีกุหลาบเป็นกระจับดูหวานจนเขาอยากจะฝากรอยจุมพิตเสียเหลือเกิน
เขาค่อย ๆ เกลี่ยเส้นผมที่ปิดบังใบหน้าบางส่วนของเธอออก แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ ในใจอยากจะจุมพิตหน้าผากมนนั่นด้วยสักที แต่ติดที่เพื่อนสาวของเธอจ้องตาเป๋งอยู่ข้างหลัง จึงทำได้แค่พูดในใจ
‘นอนหลับฝันดีนะครับ...แม่คนอวดดี...ของผม’ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองนิตชาที่ยืนจ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว
“คืนนี้เพื่อนคุณนิตคงหลับสบายแล้วละครับ พรุ่งนี้ก็คงหายเมา คุณนิตพักผ่อนเถอะครับ ผมขอตัวก่อน” เขาพูดเสียงเรียบ แล้วเดินออกจากประตูไป แต่กลิ่นกายของสาวน้อยที่นอนอยู่บนเตียงยังหอมกรุ่นติดจมูกไปจนถึงห้องนอนของเขา สัมผัสของผิวนุ่มในอ้อมแขนยังตราตรึงอยู่ในความรู้สึก ชายหนุ่มปิดประตูห้องนอนลงพร้อมกับผุดรอยยิ้มละมุนบนใบหน้าอย่างไม่รู้ตัว