28.34 รบกวนมารักกัน

“ทำไมมีใครตั้งมากมายไม่ยักอยากจะรัก ต้องมาจีบคนอย่างยุ้ยล่ะ”

“ไม่รู้สิ...ก็มีตั้งหลายอย่างที่รักนะ” บีรพัชรกอดคนที่นอนกอดอยู่ข้างๆ ก่อน
จะจรดปลายจมูกและหอบกลิ่นเรือนผมและจุมพิตหน้าผากอีกครั้งอย่างสุดรัก
เต็มหัวใจ...

“อย่างไหนบ้างอะคะ”

“อย่างแรกเลย บีชอบแววตาของยุ้ย มันเห็นแล้วสดชื่น อยู่ใกล้แล้วรู้สึกดี
ตลอดเลย อยู่ใกล้แล้วมีความสุข”

“แล้วอย่างอื่นล่ะ” น้ำเสียงเล็กๆ เอ่ยถามอีกคราด้วยความใคร่รู้

“ก็...คงจะเป็นบางอย่างดูแลตัวเองได้ เป็นตัวของตัวเอง ปากไม่ตรงกับใจ
ทำให้บีอยากจะเอาชนะมั้ง”

“อ้าว...แบบนั้นก็แค่จะเอาชนะสิคะ”


“ไม่ใช่แบบนั้น...” บีรพัชรเว้นจังหวะไปนิดก่อนพูดยิ้มในความมืด

“มันเหมือนทำให้บีรู้สึกว่าคุณมีค่าน่าค้นหา อยากชนะใจต่างหากล่ะคะ”

“แล้วนึกยังไง มาชอบคนแก่กว่า” คนที่ยังสงสัยไม่จบอย่างยุพินดา ยังคง
ต้อนคำถามให้บีรพัชรลอบระบายลมหายใจยาว

“ก็บอกแล้วว่าตอนแรกไม่ได้โฟกัสอายุ...แต่ไปๆมาๆ คงมีส่วนมั้ง”

“มีส่วนยังไงอะ”

“ก็บีก็คิดว่า ถ้าบีคบเด็กกว่า เขาก็อาจจะงอแง ง๊องแง๊ง บีไม่ใช่คนเทคแคร์
หวาน ตามใจบ่อย บางอย่างดูแลตัวเองได้ บีก็จะได้ไม่ห่วงเยอะ”

“ตอนนี้พูดแบบนี้นะ ถ้าตอนหน้ามาเปลี่ยนใจน่ะน่าดู” ไม่พูดเปล่า หากแต่
ปลายนิ้วสวยของยุพินดายังบีบแก้มนวลของบีรพัชรคล้ายกับว่ากำลังหมั่น
เขี้ยว

“พูดแบบนี้แต่งงานกันเลยมะ”