มนตร์สวาทนาคา

ทัตธรไม่ได้ร่ายมนตร์สวาท เขาอยากได้อมาวดีด้วยความเต็มใจ แต่เขารู้จักผู้หญิงน้อยเกินไป ไม่ใช่คลุกวงในแล้วจะเลยตามเลย ใช่...สัมผัสของเขาชวนหลงใหล คำหวานของเขาสะท้านใจ แต่เธอจะยอมง่ายๆ เพราะเหตุผลแค่นี้หรือ อมาวดีรวบรวมสติ เธอครองตัวมายี่สิบสามปี จะไม่ยอมพลีกายให้ผู้ชายแปลกหน้าเชยชม

แม้แต่ชื่อก็ไม่รู้จัก เป็นคนรักก็ไม่ใช่ ไม่มีดอกไม้ ไม่มีกุหลาบ ไม่ค่อยเป็นค่อยไป เห็นหน้าก็จู่โจมกะทันหัน หมายแต่จะโรมรันบนเตียงนอน เขาเห็นเธอเป็นอะไร ยิ่งคิดยิ่งโกรธ ยิ่งคิดยิ่งแค้นเคือง

“วดี...”

เสียงเรียกสั่นสะท้าน ริมฝีปากร้อนซ่านบดเคล้าหนักหน่วง อมาวดีเม้มริมฝีปาก เธอไม่ยอมให้เขาลองลิ้มความหวานล้ำภายใน

“ปล่อยฉัน!” เธอผลักเขาเต็มแรง คนกำลังเคลิ้มชักสีหน้า

“ไม่!” ใบหน้าคมเข้มซุกเข้าหาซอกคอขาวผ่อง เขาซุกไซ้หนักหน่วง อมาวดีดิ้นสุดแรงเกิด

“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า”

จากเจ้าชายแห่งนาคากลายเป็นไอ้บ้า ทัตธรเดือดพล่านไปทั้งตัว

“สามหาว”

“ปล่อยฉันสิ”

“ไม่ปล่อย”

“คุณไม่มีสิทธิมาปล้ำฉัน”

“ถ้าเธอไม่ขัดขืนเดี๋ยวก็มี”

อมาวดีตอบด้วยเสียงดังฉาด คนถูกตบครั้งที่สองตาลุกวาบ

“เธอตบฉันอีกแล้ว” เขาคำรามเสียงลอดไรฟัน

“ออกไปจากห้องฉัน ไม่ยังงั้นฉันจะเรียกคุณพ่อ”

“กล้าเรอะ!”

เขามองเธออย่างท้าทาย พลางสะบัดเสื้อออกจากกาย ไหล่หนากำยำ แผงอกกว้างล่ำสัน ไรขนสีเข้มรกเรื้อหากเปี่ยมล้นด้วยเสน่ห์ชาย อมาวดีหายใจไม่ทั่วท้อง ครั้นเห็นเขาจะถอดกางเกง เธอก็กรีดร้องเสียงดังก้อง