เกมรัก ลิขิตสวาท

“กรี๊ด! คนบ้า...คะ...คุณถอดเสื้อผ้าทำไม ปล่อยลูกแก้วเดี๋ยวนี้นะคนลามก ช่วยด้วย” น้ำเสียงที่กรีดร้องออกไปมันกลับไม่ได้ดังออกไปอย่างที่ใจคิด เมื่อมือหนายกขึ้นมาปิดมันเอาไว้อย่างเจ้าเล่ห์ ส่วนมืออีกข้างก็ยังจับแขนเล็กทั้งสองข้างเอาไว้กันเจ้าเล็บพิฆาตทั้งสิบนิ้วที่พยายามจะทำร้ายใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา
“เมื่อกี้ลูกแก้วข่วนผมที่หลังใช่ไหม ที่สำคัญจะทำร้ายใบหน้าอันหล่อเหล่าของผมด้วย คืนนี้ผมจะถอนทุนให้คุ้มเลย เอาให้ลูกแล้วลุกจากเตียงไม่รอดเลยทีเดียว” ดวงตาหวานซึ้งก็ยิ่งเบิกกว้างเข้าไปอีก เมื่อเจอคำพูดชวนให้คิดลึกของร่างสูงที่นอนทับเธออยู่แบบนี้และตอนนี้เองที่เธอรู้ว่าพิชิตพงศ์เอาคืนเธอยังไง เมื่อใบหน้าคมก้มลงมาบริเวณหน้าอกพร้อมกับกดริมฝีปากร้อนลงบนผิวเธออย่างรวดเร็วและรุนแรง และแน่นอนว่ามันจะต้องเกิดรอยจากการกระทำอย่างป่าเถื่อนของเขาอย่างแน่นอน
“อย่านะคุณใหญ่” พณิตพิชาพยายามโวยวาย แต่มันก็ไม่เป็นไปอย่างที่ใจเธอคิดเลย เมื่อมือหนายังคงปิดปากเธอเอาไว้ ส่วนมือเธอก็โดนมือหนาพันธนาการเอาไว้อีกเช่นกัน
ใบหน้าหวานเงยขึ้นมามองการกระทำนั่นอย่างอับอาย เมื่อรู้ว่าตอนนี้หัวใจดวงน้อยมันเต้นระรัวจนแทบจะออกมานอกอกอยู่แล้วกับการกระทำอันแสนวาบหวามนั้น
พิชิตพงศ์มองผลงานตัวเองด้วยความพึงพอใจ ร่องรอยตามเนินอกงามเต็มไปด้วยรอยจูบของเขา ดวงตาคู่คมกล้ามองผลงานแสนสวยนั่นเงยขึ้นมองใบหน้าหวานซึ้งที่แดงระเรื่อไปด้วยฝีมือเขา
“ถือว่าเราหายกันนะลูกแก้ว รอยจูบกับรอยข่วนแบบนี้ถือว่าคุ้ม...จริงไหม”
“ไม่คุ้มเลยสักนิด”
พณิตพิชาพยายามต่อว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างโมโห ‘คนบ้า...มันหายกันได้ยังไง รอยข่วนมันอยู่ด้านหลัง พอใส่เสื้อก็ไม่เห็นแล้ว แต่ไอ้จูบตรงบริเวณหน้าอกเธอนี่สิ ถึงใส่เสื้อแบบไหนก็มองเห็น ไม่รู้ว่าต้นคอเธอมีรอยด้วยหรือเปล่า’
พิชิตพงศ์ก้มใบหน้าลงมาเกือบชิดใบหน้าหวานอย่างหลงใหลและหวงแหน “จากนี้ไปจะเป็นการเรียนรู้ครั้งใหม่ของเราสองคนนะครับที่รัก หกปีที่ผมไม่พยายามเข้าไปเกี่ยวข้อง ผมรู้ว่าที่ผ่านมา ผมทำผิดเอาไว้กับนายเล็กมาก แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าคนที่นายเล็กรักคือใคร ลูกแก้วก็รู้ใช่ไหมว่าปนัดดารักนายเล็ก”
“คุณรู้ได้ยังไงนัสแอบรักคุณเล็ก” ทันทีที่พูดได้พณิตพิชาก็เอ่ยถามพิชิตพงศ์ด้วยความสงสัย
“เรามาคุยเรื่องของเราสองคนดีกว่าไหม เพราะผมกำลังจะไปขอลูกแก้วกับคุณพ่อตาทันทีที่เรากลับจากเสม็ด”
“ไม่ได้นะ! คุณก็รู้ว่าน้องสาวฉันรักคุณ” ร่างบางพยายามดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการที่แข็งแกร่งให้พ้น แต่ก็เหมือนเอาเรี่ยวแรงเพียงน้อยนิดไปปะทะกับภูเขาลูกใหญ่
“อย่ามายกผมให้ใคร...จำไว้นะลูกแก้ว ทั้งตัวและหัวใจของผมเป็นของผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดนั่นก็คือนางสาวพณิตพิชา ศิริไพบูรณ์จำเอาไว้...ผู้หญิงโง่”