กรงรักมธุรส

“จะไม่ทักทายฉันหน่อยหรือน้ำหวาน”
“เอ่อ...แล้วคุณเป็นใครคะ ทำไมฉันต้องทักทาย ทำความรู้จักกับคุณด้วย อีกอย่างพวกเราไม่ได้รู้จักกัน”
เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยไปรู้จักเขาตอนไหน เมื่อกี้ประชาสัมพันธ์ก็ไม่ได้บอกเธอด้วยว่าเขาชื่ออะไร บอกเพียงแต่ว่ามีคนมาขอพบ เธอนึกว่าเป็นเพื่อนสนิทของเธอเสียอีก
“ผ่านไปสิบปี เธอเปลี่ยนไปเยอะนะน้ำหวาน”
ภควัตถาม มองสีหน้ายุ่งเหยิงของมธุรสอย่างแปลกใจ อย่าบอกนะว่าเธอลืมเขาไปแล้ว
หญิงสาวยืนงง ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด สบตามองชายหนุ่มแปลกหน้าอย่างงุนงง เธอไปรู้จักผู้ชายคนนี้เมื่อไร ก่อนจะฉุกคิดถึงใครบางคนที่เธออยากลืมผุดขึ้นมาในสมอง ดวงตาคู่งามเบิกกว้างเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
“คะ...คุณพาย”
“นึกว่าเธอจำฉันไม่ได้แล้วเสียอีก”
“คะ...คุณพายกลับมาจากเมืองนอกเมื่อไรคะ”
มธุรสถามออกไปเสียงสั่น มือทั้งสองข้างกำแน่น เหงื่อผุดขึ้นมาตามไรผม ริมฝีปากอิ่มสั่นระริก หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ความกลัวแล่นพล่านอยู่ทั่วกาย
ภควัตมองท่าทางตื่นกลัวของมธุรสแล้วรู้สึกใจหายไม่น้อย คิดดูแล้วการที่หญิงสาวกลัวเขาก็ไม่แปลก เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต เขาก็ทำร้ายเธอเอาไว้เยอะทีเดียว
“หลายวันแล้ว นั่งก่อนสิน้ำหวาน”
“เอ่อ...ค่ะ”
น้ำเสียงอ่อนหวานเอ่ยเสียงสั่น ขณะนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามชายหนุ่มที่เธอกลัวมากที่สุดในชีวิต
“ทำไมถึงออกมาอยู่ข้างนอก”
ชายหนุ่มเสียงเข้ม สังเกตใบหน้าสวยหวานไม่กะพริบตา เขาพบแต่ความหวาดกลัวในดวงตาคู่งาม หรือสาเหตุที่หญิงสาวย้ายออกมาจากคฤหาสน์วรากรเป็นเพราะเขาอีกแล้ว
“เอ่อ...คือ”
มธุรสกลัวภควัตจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ก้มหน้ามองมือตัวเองที่ยังกำแน่นจนรู้สึกว่าเหงื่อเริ่มซึมออกมาตามง่ามนิ้ว
“เป็นเพราะฉันใช่ไหม เธอถึงออกมาจากบ้าน”
“ปะ...เปล่าค่ะ”
“โกหก”
ภควัตต่อว่าเสียงเข้ม ก็เห็นๆ อยู่ว่ากลัวเขา ทุกครั้งที่มธุรสโกหก เธอจะหลบหน้าหลบตาเสมอ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รู้จักกัน
“น้ำ...ฉันไม่ได้โกหก ตกลงคุณพายมาหาฉัน มีธุระอะไรหรือคะ”
มธุรสพยายามรวบรวมสติแล้วถามถึงสาเหตุที่ชายหนุ่มมาหา ผ่านไปสิบปีแต่นิสัยเสียๆ และท่าทางคุกคามของเขาก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอเยอะเลย แต่ตอนนี้ฉันอยากเข้าห้องน้ำ”
“ห้องน้ำอยู่ทางด้านโน้นค่ะ” บอกพร้อมกับชี้ไปยังห้องน้ำที่ไว้ให้บริการแก่แขกหรือญาติของลูกค้าที่เข้ามาพักหรือซื้อคอนโดมิเนียมแห่งนี้
“มันไม่สะอาด เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบเข้าห้องน้ำสาธารณะ”
ภควัตบอก สบตามองใบหน้าสวยหวานอย่างไม่ชอบใจนัก เขาไม่มีทางเข้าห้องน้ำนั้นเด็ดขาด ไม่ใช่ว่ามันไม่สะอาด แต่เขาอยากไปเข้าห้องน้ำบนห้องของมธุรสมากกว่า
“แต่ห้องน้ำที่นี่ก็สะอาดนะคะคุณพาย ไม่ได้สกปรกอย่างที่คุณคิด”
“ขอกุญแจห้อง”
“เอ้”
มธุรสทำหน้ายุ่ง ไม่เข้าใจคำพูดของภควัต ทำไมเขาต้องขอกุญแจห้องของเธอด้วย
“กุญแจห้องของเธอไงน้ำหวาน ฉันจะเข้าห้องน้ำในห้องของเธอ เพราะมันสะอาดกว่าห้องน้ำด้านล่าง”
สิ้นคำพูดของภควัต มธุรสถึงกับอ้าปากค้าง เบิกตากว้างอย่างตะลึง เพราะนึกไม่ถึงว่าเขาจะขอขึ้นห้องพักของเธอ คนที่เกลียดกันมาเป็นสิบปี จู่ๆ ก็โผล่หน้ามาให้เห็น แถมยังทำตัวสนิทสนมกันอีก ผู้ชายคนนี้มีวัตถุประสงค์อะไรกันแน่ที่บุกมาหาเธอถึงที่นี่
“ไม่ต้องมาทำหน้าเหวอเลย เอากุญแจห้องมาซะ”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ ฉันอยากเข้าห้องน้ำเต็มแก่แล้ว”
ภควัตบอกแกมสั่ง ยื่นมือไปดึงกุญแจพร้อมคีย์การ์ดจากมือของมธุรส ก่อนลุกเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูกระจก แล้วหันมามองเจ้าของห้องพักด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นักที่ยังเห็นหญิงสาวนั่งอยู่
“เร็วๆ สิน้ำหวาน เธอจะนั่งอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม”
“เอ่อ...ค่ะ”
มธุรสตอบไม่เต็มเสียงนัก แล้วรีบลุกเดินไปหยุดอยู่ข้างกายภควัตอย่างหวาดระแวง
“ไม่รู้จะกลัวอะไรนักหนา”
ชายหนุ่มบ่นพึมพำ ขณะยื่นคีย์การ์ดไปบนเครื่องสแกน พอประตูกระจกเปิด ก็ยื่นมือข้างที่ว่างมาจับข้อมือเล็กรั้งร่างระหงให้เดินตามเขาเข้าลิฟต์