มนตราเสน่หา

“พลอยจำพี่ได้หรือยังคราวนี้” ชายหนุ่มลึกลับถอนริมฝีปากออกอย่างช้าๆ อ้อยอิ่ง สายตาคู่คมทอดมองไปที่ดวงหน้าหวานสวยของรุ่งไพลินด้วยความรู้สึกผูกพันที่ลึกซึ้ง ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ

“ถ้าพลอยบอกว่ายังจำไม่ได้ จะทำอย่างไรคะ?” รุ่งไพลินเอ่ยออกไป ทันทีที่พูดจบผิวหน้าละมุนก็แดงก่ำ ปากน้อยๆ สั่นระริก เลือดฝาดระบายไปทั่วพวงแก้ม สีสันสวยสดราวกลีบกุหลาบอ่อนที่กำลังผลิใบในยามฤดูร้อน

“คงต้องเตือนความจำกันให้หนักกว่านี้ บางทีพลอยอาจจะจำพี่ได้มากขึ้น” ชายหนุ่มช้อนร่างของรุ่งไพลินขึ้นมากระชับแนบอก อุ้มร่างบอบบางตรงไปที่ที่นอนที่มีผ้าลินินสีขาวสะอาดปูคลุมอยู่ เมื่อไปถึงก็ค่อยๆ หย่อนตัวหญิงสาวลงไปอย่างทะนุถนอม ร่างของเขาขยับตัวทอดกายตามลงมาติดๆ นอนเอกเขนกเคียงข้าง นิ้วเรียวเกลี่ยไล้ใบหน้าแสนหวานเบาๆ จมูกสูดดมรุนคลอเคลียไปทั่ว หยอกเย้าจนรุ่งไพลินเริ่มหายใจหอบ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงเป็นระยะถี่รัวแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

“ว่าไงครับ จำพี่ได้หรือยัง หรือว่าต้องให้พี่ทำมากกว่านี้เอ่ยคนดีของพี่”