รักล้น...ส้มหล่น

“ทำงานอะไร? ไม่ทำ ไม่ทำ!” ญาณินโวยวายดังลั่น กรีดร้องเสียงดังสนั่น ตั้งใจกรอกเข้าไปในหูของเตชินท์ เอาให้เขาหูหนวกกันไปข้าง มาทำอย่างนี้กับเธอไม่พอ ยังพูดไม่รู้เรื่องอีก ใครทำงานอะไร ทำให้ใคร เธอไม่ได้เป็นลูกน้องของผู้ชายคนนี้เสียหน่อย

“นี่ยัยบ๊อง เพื่อนของผมเสียเงินให้ผมแทงสนุกเกอร์ อุตส่าห์หามาให้ มาแล้วก็อย่ามามั่วนิ่ม ได้เงินไปก็ต้องทำงานให้สิ คิดจะเบี้ยวหรือไง ผมไม่ได้ว่าอะไรเลยสักคำ ขนาดใส่ชุดชั้นในหมีพูห์ไม่เอ็กซ์ แต่งตัวก็ไม่สวย ปรากฏตัวในสภาพเมาเหมือนหมา ตบตีไม่ยั้งเดี๋ยวซ้อมเดี๋ยวถีบ แต่ถ้าแม่คุณคิดจะเบี้ยว รับเงินฟรีไม่ยอมทำงาน มีเรื่องแน่ อย่าคิดว่าจะปล่อยไปเฉยๆ” เตชินท์ขู่ มาถึงขั้นนี้แล้วจะให้เขาอารมณ์ค้างเติ่งอย่างนี้นะเหรอ ไม่มีทาง ยังไงก็ต้องจับยัยบ๊องคนนี้กินตับให้ได้ มายั่วให้อยากแล้วคิดจะจากไป ไม่ได้ ต้องรับผิดชอบ!

“ว่าอะไรนะ แทงสนุกเกอร์อะไร? แล้วมาว่าฉันแต่งตัวไม่สวยเหรอ หน็อยไอ้บ้า ไอ้ตาไม่มีแวว ไอ้ปากเสีย” ญาณินกรีดร้องหนักกว่าเดิม แทนที่จะสงบ แต่คราวนี้กลับฮึดสู้จนเป็นอิสระ บวกกับความโกรธที่ถูกต่อว่าว่าไม่สวยแต่งตัวไม่ดี สภาพดูไม่ได้ คำพูดเหล่านี้ของเตชินท์ยิ่งกรีดหัวใจของเธอหนักขึ้น เพราะเหตุนี้ใช่ไหมที่กมลทัตถึงได้ทิ้งเธอไป เพราะเธอไม่สวยสินะ