ด้วยมนตราแห่งรัก

“เจ้านาย ปล่อยค่ะ” เสียงใสๆ นั้นสั่นระรัว
ชวนนท์ก้มหน้าลงไปจนริมฝีปากเกือบจะแนบชิดกับริมฝีปากอิ่มของหญิงสาว ตอนนี้อารมณ์ของเขากำลังตื่นเพริดกับร่างอรชรอ้อนแอ่น แต่อวบอิ่มไปทั้งเนื้อทั้งตัวของหญิงสาว อีกทั้งกลิ่นกายของเจ้าหล่อนก็ช่างหอมหวนชวนให้อยากดอมดม
แล้วเขาก็ห้ามใจไม่อยู่ ชวนนท์แนบริมฝีปากร้อนผ่าวกับริมฝีปากอิ่มของดลลดาเบาๆ ก่อนจะเพิ่มแรงกดลงไปอีก
ดลลดารัวกำปั้นน้อยๆ ของตัวเอง ไปที่อกแกร่ง แต่เขาก็หาแสดงความเจ็บปวดออกมาไม่ จนกำปั้นน้อยๆ นั้นต้องคลายออก เมื่อชวนนท์ใช้ชั้นเชิงและประสบการณ์ที่มีมากกว่าหลายเท่าตัวนัก ทำให้ริมฝีปากอิ่มเผยอออกรับเรียวลิ้นเข้าไปชอนไชหาความหวานที่อยู่ข้างใน และมีเพียงเขาคนเดียวที่รู้ว่ามันหวานล้ำแค่ไหน
“ดลลดา เธอทำอะไรกับฉันกันนี่ยัยแม่มดตัวน้อย” ชายหนุ่มพึมพำชิดริมฝีปากอิ่ม เมื่อถอนเรียวลิ้นออกมา ริมฝีปากและจมูกของเขาทำท่าจะซุกไซ้ลงไปที่ซอกคอหอมกรุ่น อย่างต้องการจะลิ้มรสความหวานให้ทั่วร่างงาม
“คุณฌอห์น อย่าค่ะได้โปรด” ดลลดาใช้กำลังเฮือกสุดท้ายเปล่งเสียงห้ามปรามชายหนุ่มแผ่วเบา
อารมณ์ที่กำลังตื่นเพริดทำให้ชวนนท์ไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น ชายหนุ่มซุกไซ้ใบหน้าลงกับซอกคอขาวผ่อง มือหนาปลดกระดุมเม็ดแรกของเสื้อเชิ้ตสีชมพูหวานตามด้วยเม็ดที่สองและสามตามลำดับ สติสัมปชัญญะของดลลดาถูกฉุดรั้งให้จมดิ่งลงในวังวนปรารถนา หญิงสาวอยากต้านท้าน อยากปฏิเสธ แต่ร่างกายของเธอกลับเรียกร้องสัมผัสจากเขาให้มากยิ่งขึ้นไปอีก มือบางเปลี่ยนเป็นวางไว้บนบ่ากว้างเฉยๆ ไม่ผลักดันหรือขวางกั้นอีก