จอมภพกวินทรา

“นั่นอะไรอ่ะพี่คริส” กวินทราชี้มือไปที่ตรงโซฟา สายตาก็หันไปมองคนตัวสูง
จอมภพเทน้ำเย็นใส่แก้วยกขึ้นดื่มอึกใหญ่ หลังจากวางแก้วลงก็เดินมาหาคนตัวเล็ก คว้าตัวเอามากอดแรงๆ ด้วยความคิดถึงที่มันสุมอยู่ในอก
“คิดถึงมากรู้ไหม แต่ก็กลัวจนไม่กล้า”
กวินทราปล่อยให้เขากอดอยู่อย่างนั้นหลายนาที ก่อนจะทุบเขาเบาๆ เพื่อให้ปล่อยเมื่อหายใจไม่ออก
จอมภพยอมปล่อยแต่ไม่ถอยห่าง มือหนึ่งเชยคางมนขึ้นใช้สายตาคมกล้าสะกดไม่ให้เธอเบือนหน้าหนี ก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้แนบริมฝีปากลงไปเคล้าคลอกลีบปากนุ่ม จูบย้ำๆ ก่อนจะผละห่างเพื่อให้เธอได้หายใจ จากนั้นก็กดปากจูบลงไปอีกทำซ้ำแบบเดิมอยู่อย่างนั้นจนพอใจ
ชายหนุ่มเกร็งใบหน้ารอรับฝ่ามือเล็กที่ควรจะตบเขาที่จูบเธอ แต่กลับว่างเปล่าไม่มีแม้แต่การทำร้ายร่างกายสักนิดเดียว เขามองเจ้าของแก้มใสด้วยหัวใจที่พองโตมากขึ้น น่ารักชะมัด อยากรักให้มากกว่านี้แต่คงต้องรอต่อไป
กวินทรามึนงงตั้งตัวไม่ถูก กอดพอเข้าใจแต่จูบแล้วจูบอีกเกือบสิบนาที คือเธอไม่เคยคิดว่าจะถูกทำแบบนี้ แต่ถามว่าโกรธไหมก็ตอบได้ไม่เต็มปากนักเพราะใจก็เอนเอียงคิดถึงเขาอยู่เหมือนกัน แก้มใสเลยแดงก่ำ หลบเปลือกตาลงด้วยความอับอายขายหน้า


*************
ฝากพี่คริสกับน้องตาด้วยนะคะ