ลิขิตสวาทนางฟ้า เล่ม 1

ภูผาตัวลอยจากพื้นถูกเหวี่ยงหวืดลงไปนอนจุกอยู่กับพื้น มึนงง ตกใจและไม่คาดคิดว่าจะถูกใครทำร้ายในห้องนอนตัวเอง เขาเงยหน้ามองคนทุ่มเขาลงกับพื้นอย่างงุนงง “น้องพราว”
“ไม่ต้องมาเรียกจะพากลับบ้านไหม” ตั้งท่าพร้อมสู้เต็มที่ โกรธคือพลัง น้อยใจคือแรงต้านที่เกิดขึ้น ไม่อยากอย่างไรเธอก็จะไปจากที่นี่ เขามีคนรักแล้ว เขามันไอ้ผู้ชายหลอกลวง
“น้องพราวฟังพี่ก่อนสิคะ”ภูผาจุกแต่เขาก็แข็งแรงพอเพียงไม่ถึงนาทีก็ลุกยืนเจรจากับคนตั้งการ์ดพร้อมสู้ได้
“ไม่ต้องมาคะขา ฉันจะกลับบ้านได้ยินไหม” เสียงหวานตวาดใส่ โมโหสุดขีดเจ็บใจอย่างที่สุด
“ไม่ให้กลับ ตัวเท่าเมี่ยงจะทำอะไรได้” ภูผาใจเย็นลงมากกับท่าทางกรุ่นโกรธของพราวนภา อาการของเธอมันบอกว่าโกรธแววตามันบอกว่าน้อยใจหึงหวง เขารู้สึกยินดีปรีดาจนนึกขอบใจญาติสาวที่ทำให้เขารู้ว่าตัวเองมีความหมายกับพราวนภาเช่นกัน
ขอบใจนะแกรม ไม่คิดว่าการมาของเธอจะทำให้ทุกอย่างมันง่ายขนาดนี้
“ทำได้ก็แล้วกันอย่างน้อยก็ล้มยักษ์ได้ก็แล้วกัน” ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างถือดี เพราะความจริงที่เธอทำให้เขาล้มเมื่อครู่มาจากฝีมือล้วนๆ
“ลองใหม่ไหมล่ะ ถ้าพี่ไม่เผลอเธอจะล้มพี่ได้ไหม”ภูผาท้าทายสีหน้ายียวน ไม่ทันจบประโยคดีหมัดหนักก็พุ่งเข้าหาใบหน้าหล่อดีที่ตาไวหลบทันไม่งั้นคงหมดหล่อเพราะมือเมีย