เหมยชาดย่ำเหมันต์ เล่ม 2 (จบ)

TW: การฆ่าตัวตาย
Genre : เกิดใหม่, สงคราม, วังหลัง, ชิงไหวชิงพริบ
Period : ราชวงศ์ถัง (ถังเสวียนจงหลี่หลงจี)

------------------------------

"หยางอวี้" ไม่เข้าใจว่าเหตุใดสวรรค์ถึงโหดร้ายกับนางนัก
ส่งนางมาเกิดใหม่ในยามที่เปลี่ยนแปลงสิ่งใดไม่ทันไม่พอ ยังได้เปิดเผยความจริงเบื้องหลังให้รู้
ถ้อยคำที่เคยพร่ำโทษ "หลี่ชาง" ในอดีตสะท้อนถึงความโง่งมของตนเอง
เป็นเครื่องมือและตัวหมากที่ "หลี่หลงจี" ใช้งานซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพียงเพราะความไม่ฉุกใจคิดของนางคนเดียว

เวลานี้คนผู้เดียวที่ติดตามกลับมาถูกตัดแขนตัดขา เขา... ที่พยายามช่วยนางจนโลหิตย้อมร่าง
เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว... นางจะสามารถทอดทิ้งเขาไว้กับวังหลวงอันโสมมแล้วเดินจากไปโดยมีเงาของผู้สละชีวิตเพื่อให้ตนรอดได้หรือ

หากนางเห็นแก่ตัวเช่นนั้น... จะต่างอะไรกับฮ่องเต้โสมมเล่า!
ไม่มีทาง! หากจะหนีก็ต้องหนีไปพร้อมกัน นางจะไม่ปล่อยให้ใครสละชีวิตเพื่อตนอีกแล้ว!!

-----------------------------------------

“อวี้เอ๋อร์”
หยางอวี้กำลังก้าวข้ามสะพานไปดูโคมครอบครัวกระต่ายที่ตั้งอยู่อีกฝั่งคลอง ฮ่องเต้กำลังชมการร่ายรำจากกองสังคีต นางรู้สึกเบื่อหน่ายจึงหลบออกมาเดินเล่นด้านหลังปะรำ
ทว่าท่ามกลางเสียงผู้คนจอแจ นางกลับสดับยินเพียงสำเนียงทุ้มนุ่มอันคุ้นเคย
หญิงสาวหันหลังกลับ ยกพัดขึ้นปิดครึ่งหน้าอย่างช้าๆ รอบข้างพลันเงียบสงัด ราวกับคนที่เดินผ่านไปมาพร้อมใจกันลดเสียงลง
หลี่ชางยืนอยู่บนพื้น ระยะห่างระหว่างนางกับเขาน่าจะประมาณครึ่งจั้ง วันนี้เขาสวมชุดสีแดงเข้มของขุนนางระดับสี่ในราชสำนัก ดูแปลกตากว่าอาภรณ์สีดำที่ใส่จนเป็นเอกลักษณ์ประจำกาย เสื้อคอกลมปักลายพยัคฆ์สีทอง แต่สายรัดเอวกลับทำจากหนังสีดำประดับหยกอย่างอุกอาจยิ่ง
หยางอวี้อมยิ้มอยู่ในใจ ยังคงไม่สนใจระเบียบราชสำนักเหมือนเคย
“โซ่วอ๋อง ไม่ได้พบกันนาน เห็นว่าท่านกำลังจะออกเดินทาง” มือของนางสั่น ลูบพัดปักลายขุนเขาด้วยไม่รู้จะวางปลายนิ้วไว้ที่ใด นางแน่ใจว่าหลี่หลงจีตั้งใจปล่อยหลี่ชางเข้ามา เพื่อตรวจสอบว่านางกับเขาตัดขาดกันแล้วหรือไม่
“วสันต์ผันผ่าน ปีใหม่แล้ว... ขอให้กุ้ยเฟยมีความสุขกับชีวิตใหม่ มิรู้ว่าพระองค์บูชาดวงดาวแล้วหรือไม่ แต่ถ้ายัง... กระหม่อมเห็นว่าโคมดอกบัวนี้เหมาะกับพระองค์ยิ่ง”
หัวใจของหยางอวี้สั่นไหว มองโคมที่เขายื่นให้อย่างสับสน ที่แท้สาเหตุที่นางรู้สึกว่าโคมใบนี้คุ้นตาตน อาจเป็นเพราะฝีมือสลักไม้ของเขาที่เคยเห็นในวังโซ่วอ๋องจนชาชิน
ชาติก่อนหลี่ชางสลักเครื่องเรือนไม้ในวังด้วยตัวเอง ชาตินี้เขาวุ่นวายอยู่กับการรบศึกจนนางเกือบจะลืมไปแล้วว่าเขามีงานอดิเรกเช่นนี้ด้วย
การสลักไม้ช่วยฝึกข้อมือและทักษะการใช้มีด หลายปีมานี้ฝีมือเขาก้าวหน้าขึ้นอีกหลายขั้นแล้ว
“เราว่าจะรอให้จันทร์เพ็ญลอยเหนือผืนน้ำแล้วค่อยบูชา ขอบคุณท่านอ๋องแล้ว” หยางอวี้รับมาโดยพยายามไม่มองไปทางเขา นางพิจารณาดูก้านไม้ที่สลักเป็นภาพการเดินทางสู่แดนใต้แล้วก็อมยิ้มบางๆ ใจอยากถลาเข้าไปกอดเขา แต่รู้ดีว่าไม่อาจทำได้
ความอดทนเท่านั้นที่จะพาไปสู่จุดหมาย เพื่อวันหน้านอกไหของโอรสสวรรค์ ความขมขื่นเช่นนี้นางสามารถกลืน
“เราไม่มีอะไรจะให้ท่านอ๋องนอกจากพัดที่บังเอิญถือติดมือมา อากาศทางเหนือเย็นจัดอาจไม่ได้ใช้ แต่ขอเป็นสายลมเล็กๆ เพื่อความสงบสุขของต้าถัง”
“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”
หลี่ชางรับพัดมาเก็บแนบอก ช่องว่างระหว่างทั้งสองยังไม่ลดน้อยไปกว่าเดิม หนึ่งสูง หนึ่งต่ำ หนึ่งบนสะพาน หนึ่งบนพื้นราบ หนึ่งก้มหน้า หนึ่งเงยมอง ผู้อื่นอาจเห็นว่าใกล้ แต่หยางอวี้และหลี่ชางต่างรู้สึกเสมือนไกลนับพันลี้
เสียงฝีเท้าหนักดังกดดัน หลี่หลงจีก้าวลงจากปะรำ หญิงสาวก้าวถอยหลัง จากนั้นจึงเชิดหน้าแล้วเดินกลับเข้าไปร่วมพิธี
หลี่ชางมองแผ่นหลังบอบบางของหยางอวี้จนลับสายตา เขาแน่ใจว่าเห็นรอยยิ้มมุมปากของบิดากำลังเย้ยตน
แต่หมดยุคสมัยของหลี่หลงจีแล้ว
พัดในมือเขายามนี้... คือสัญญาณการปลุกระดม
พบพานคราวหน้า ชักนำกบฏ มุ่งสู่สู่โจว ทวงหัวใจกลับคืน