รักเอ๋ยรัก (ดั่งปฏิพัทธ์)

'เขา' และ 'เธอ' หลงรักในความไม่เพอร์เฟกต์ของกันและกัน

ชีวิตที่เคยเรียบสงบของ ‘ปาลิน’ ค่อยๆ มีบาดแผลแหว่งเว้า โลกที่เคยสวยมีสีสดใสเปลี่ยนเป็นสีหม่นเพราะเขา เช่นเดียวกับ ‘ธิบดี’ ที่ใช้ชีวิตภายใต้โลกสีดำมาจนจำวันเวลาไม่ได้ เมื่อรู้ตัวอีกที สีดำที่เขาเคยเห็นก็ค่อยๆ เจือจางกลายเป็นสีเทาในที่สุด

เขามีหัวใจหนึ่งดวง เธอมีหัวใจหนึ่งดวง แต่ทั้งเขาทั้งเธอ กำลังจะมีโลกที่เป็นสีเดียวกัน

++++++++

“หนีครั้งแรกได้นี่ติดใจมากใช่ไหม ถึงได้ใจกล้าหนีออกจากไร่ซ้ำสองแบบนี้ คราวนี้ฉันคงต้องสั่งคนใหม่ว่าถ้าพบเจอเธอให้วิ่งเข้าใส่ได้เลย อย่าทำเป็นเมินเฉยเหมือนครั้งแรก”

“...”

“ไป กลับ” มือใหญ่ดึงแขนเล็ก ทว่าหญิงสาวก็สะบัดออก พร้อมกับขยับถอยห่างหลายเมตร คิดในใจอย่างตื่นตระหนกว่าเขารู้ได้อย่างไรว่าเธอหนี ในเมื่อยังกกกอดอยู่กับผู้หญิงของเขา เอาเวลามาสนใจเรื่องของเธอทำไมกัน?!

“ฉันจะกลับบ้าน”

“เท่าที่จำได้ ฉันยังไม่ได้บอกว่าจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระนะ”

“คุณปล่อยฉันไปเถอะ ฉันคิดว่าสิ่งที่ฉันได้รับมันสาสมกับความผิด ฉันได้รับผลการกระทำของตัวเองแล้ว”

“กลับ-ไร่”

“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะกลับบ้าน!”

“ทำไม จะกลับไปหาใคร”

“กลับไปหาใครมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับคุณ”

“ฉันไม่ให้เธอกลับ”

“คุณมันเลว” ความอดกลั้นที่มีกำลังจะหมด ยิ่งเห็นหน้าเขาก็ยิ่งจำบทสนทนาที่กัดกร่อนหัวใจเธอได้เป็นอย่างดี “ทำลายชีวิตฉันจนป่นปี้ขนาดนี้แล้วยังไม่พอใจอีกงั้นเหรอ”

“ทำไมฉันต้องพอใจ” ธิบดีถามเสียงเยาะ

คำเตือน : กรุณาอ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจสั่งซื้อ (สำคัญมากๆๆๆ)
: นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายดราม่า
: นิยายเรื่องนี้มีฉากรุนแรงและคำหยาบคาย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ

**** ฝากเฮียธูปกับป่านน้อยด้วยนะทุกคน หวังว่าจะสนุกกับผลงานชิ้นล่าสุดของไพนารีจ้า ***