บาปรักใต้เงาบุญ [The Sin]

“เอาเป็นว่าฉันไม่เป็นไร และไม่ได้เสียใจกับความไม่ตั้งใจให้เรื่องมันเกิดขึ้นของคุณก็แล้วกันนะคะ”

“แล้วถ้ามันจะเกิดขึ้นอีก และจากความตั้งใจของผมล่ะครับ จาจะโกรธผมหรือเปล่า”

จารุวีเงยขึ้นมองเจ้าของใบหน้าคมคายหล่อเหลา โยธินยกมือขึ้นเชยคางที่ก้มต่ำให้เงยไปมองเขาอย่างฉงนสนเท่ห์

“จาครับ ก้าวแรกระหว่างเรา ผมอาจจะไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้น เพราะผมรู้ว่าผมไม่ดีพอสำหรับผู้หญิงคนไหนอีกต่อไปแล้ว”

จารุวีไม่เข้าใจที่เขากำลังจะบอก แต่ก็ไม่คิดจะถาม นอกจากเงยหน้ามองหน้าเขาเท่านั้น

“แต่กับก้าวที่สองของเรา ผมอยากให้จารู้ไว้ว่าผมตั้งใจ เต็มใจ พร้อมใจให้มันเกิดขึ้น และยินดีที่จะรับกับผลที่จะตามมาไม่ว่าจะยังไง แล้วจาล่ะครับ พร้อมจะรับมั้ย”

จารุวีก็ยังไม่เข้าใจและไม่กล้าเอ่ยอะไรอยู่ดี นอกจากมองใบหน้าหล่อเหลายิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะค่อยๆ ก้มลงมาหาเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ กระทั่งปิดริมฝีปากบางนุ่มนิ่มเอาไว้อย่างเชื่องช้า

เมื่อโยธินเห็นว่าเจ้าของร่างผอมบางไม่ได้บ่ายหน้าหนี หรือมีแววขัดขืนการกระทำอันตั้งตกตั้งใจของเขาเลย มิหนำซ้ำสองแขนเรียวเล็กยังโอบกอดกายกำยำเอาไว้

เขาจึงเพิ่มแรงจุมพิตที่หวานล้ำเมื่อครู่ ก้าวเข้าสู่ความหนักหน่วงและปรารถนาอย่างยากจะหักห้ามใจได้อีกต่อไป

จารุวีแทบจะหมดเรี่ยวแรงหยัดยืน เมื่อหัวใจวาบหวิวไปกับภาษากายที่เขาสื่อออกมาให้รับรู้ว่าเรื่องราวแบบในค่ำคืนที่ผ่านมากำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้งแล้วและเป็นจริงอย่างที่คาดไว้

เมื่อสองแขนของเขาช้อนร่างผอมบางเดินไปวางลงบนเตียงหนานุ่ม ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยวาดหวังว่าจะมีความสุขกับหญิงคนรักเวลามาหลบภัย แต่ตอนนี้กลับมีอีกสาวที่คล้ายคลึงกัน มาให้เชยชมแทน

และสาวคนนี้ก็เต็มใจให้ทุกเรื่องราวเกิดขึ้นอีกวาระ ด้วยการหลับตาพริ้มให้เขาได้พากายขึ้นไปเคียงใกล้

“ผมคิดถึงคุณที่สุด”

โยธินไม่ได้โกหกแต่อย่างใด เพราะนับตั้งแต่คืนนั้นกระทั่งคืนนี้ เขาก็คิดถึงเธอไม่เคยว่างเว้นแม้แต่เสี้ยววินาที ยิ่งยังไม่ได้พูดคุยปรับความเข้าใจกันด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เขาคิดถึงเธอ อยากจะอธิบายให้เธอเข้าใจ

แต่สำหรับตอนนี้ความกังวลของเขาหมดสิ้นไปแล้ว และมีความสุขเข้ามาแทนที่ สุขที่ได้รู้ว่าเธอไม่โกรธหรือเสียใจกับการกระทำของเขาอย่างที่บอกไว้จริงๆ จารุวีไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยอะไร

และไม่แม้แต่จะลืมตามองหน้าเขา เพราะมีความอายเข้าจับจองพื้นที่จนหมดสิ้นแล้วเมื่อมือของเขากำลังปลดเปลื้องชุดนอนออกไปอย่างช้าๆ

อีกทั้งริมฝีปากบางก็ไม่ว่างเว้นจะเอ่ยอะไรได้ เพราะอีกปากจับจองและครอบครองเอาไว้อย่างดูดดื่ม หวานล้ำ สร้างความชุ่มฉ่ำให้หัวใจที่เคยแตกสลาย กลับกลายมาก่อร่างสร้างตัวขึ้นอีกครั้ง โดยมีเขาเป็นคนนำพาให้ความรู้สึกดีๆ มาสู่หัวใจดวงนี้

“คุณสวยเหลือเกิน ผมไม่รู้ว่าทนมาได้ยังไงตั้งหลายเดือน แต่ตอนนี้ผมทนไม่ได้อีกต่อไปแล้วครับจา ผมทนไม่ได้แล้ว”

เธออยากจะเอ่ยอะไรออกไปบ้าง แต่เขาก็ไม่ปล่อยให้ปากบางว่างเลยสักครั้ง สิ้นคำหวานๆ ที่กระซิบบอกอยู่ข้างหู แล้วเขาก็ปิดปากบางเอาไว้ด้วยจุมพิตหวานล้ำโดยไม่เว้นว่างใดๆ ให้เลย

ไม่นานก็เปลี่ยนทิศทางไปเป็นหนักหน่วงขึ้น ฝ่ามืออุ่นก็เลื่อนไปดึงกางเกงนอนลงไปหาเบื้องล่างอย่างเร่งรีบ บราเซียร์กับแพนตี้ก็มีอันต้องห่างหายไปจากกายสาวในพริบตา เมื่อเขาทานทนไม่ได้อย่างที่บอกไว้

จารุวีไม่อาจจะลืมตามาดูใบหน้าหล่อเหลาได้เลย เพราะอายเกินกว่าจะมองอะไรต่อมิอะไรที่เต็มใจให้เขาเชยชม ขณะเขาปลดเปลื้องเสื้อเชิ้ตกับกางเกงออกจากกายแกร่งอย่าง ก่อนจะทาบทับลงไปหาอีกกายอย่างหิวกระหาย

แม้ความเป็นชายจะสั่งให้หาความสุขกับผู้หญิงหลายต่อคนที่พร้อมจะพลีกายให้เมื่อเงินถึง แต่สาวคนนี้กลับให้ความรู้สึกเป็นสุขใจ ชนิดที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน