วิมานมาร์คีย์

“คุณหญิงควรจะถามผมหรือขอผมเข้ามาดูห้องนี้มากกว่าจะไปทำให้ชาโมนิกที่พยายามทำหน้าที่พ่อบ้านอย่างสมบูรณ์แบบ หรือสาวใช้ที่ดีเลิศอย่างไดแอนต้องลำบากใจนะครับ ผมยินดีจะตอบทุกคำถามถ้าคุณหญิงอยากจะรู้”

มาร์คีย์พยายามควบคุมน้ำเสียงโกรธกริ้วนั้นให้อยู่ในโทนราบเรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขณะตรงมาหาเจ้าสาวผู้อยากรู้อยากเห็นจนเกิดความจำเป็นในความคิดเขาตอนนี้
“ถ้าฉันรู้เรื่องของเธอตั้งแต่แรก ฉันคงจะถามแล้วล่ะค่ะ แต่คุณไม่ได้บอกฉันหรือบอกคนในครอบครัวฉันเลยนี่คะ”

“ทำไมครับ ถ้าคุณหญิงรู้ว่าผมเคยแต่งงานมาแล้วคุณหญิงจะไม่ตกลงปลงใจแต่งกับผมเหรอครับ อดีตของผมนี่เป็นสาเหตุหรือเป็นสาระสำคัญมากกว่าปัจจุบันสำหรับคุณหญิงมากเลยเหรอครับ แล้วอดีตของคุณหญิงล่ะครับ ทำไมผมไม่เคยอยากจะรู้เลยว่าคุณหญิงจะ...”

“ฉันขอโทษค่ะ ที่การกระทำของฉันทำให้คุณไม่พอใจ”
กัญญ์รวีสวนกลับทันที เพราะรู้ดีว่าเขากำลังจะเอ่ยเรื่องอะไรออกมา แม้ตัวเองจะไม่ได้บอกกล่าวเกี่ยวกับรักร้าวในอดีต แต่ก็มั่นใจว่าไม่ท่านแม่ก็คงต้องเป็นน้องสาวแน่ที่บอกให้เขารู้ และเรื่องนี้ก็พอๆ กับเรื่องของภรรยาเก่าเขาที่หญิงสาวไม่อยากให้ใครมาขุดคุ้ยเช่นกัน จึงมองไม่เห็นความสำคัญใดๆ ที่จะยืนเถียงกับเขาตอนนี้

“ทำไม! ผมแค่จะเอ่ยถึงเขาเท่านั้น คุณหญิงก็ทนฟังไม่ได้ มันฝังใจคุณหญิงมากเลยเหรอครับ”
ร่างผอมบางที่กำลังจะเดินหนีเขานั้นต้องหยุดชะงักเมื่อมีมืออันแข็งแรงของเขารั้งต้นแขนเอาไว้ และทันทีทันใดเจ้าของแขนก็รีบสบัดออกเพราะความตกใจ นั่นทำให้เขาโกรธมากกว่าเดิม เมื่อเห็นภรรยามีท่าทางรังเกียจสามีอย่างเขา
“มันเรื่องของฉัน และฉันก็ขอโทษคุณแล้วเรื่องที่มายุ่งอดีตของคุณ ดังนั้นคุณไม่ควรจะมายุ่งกับอดีตของฉันด้วยเหมือนกัน”

มือบางพยายามจะดึงแขนออกจากมือใหญ่ของเขาและอยากออกจากห้องนี้ไปให้เร็วที่สุด เพราะไม่ชอบใจในท่าทีไร้ความสุภาพของเขาอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน นี่อาจจะเป็นธาตุแท้ที่เขาซุกซ่อนเอาไว้ภายใต้ความสุภาพเรียบร้อยก็เป็นได้

“ผมไม่ได้สนใจอดีตของผมที่กลับไปแก้ไข้ไม่ได้มากเท่ากับสนใจว่าจะต้องทำยังไงให้คุณหญิงสลัดผู้ชายคนนั้นออกจากหัวใจหรอกนะ เพราะนั่นมันจะทำให้ชีวิตคู่ของเราไปไม่รอด”

“ฉันยินดีจะหย่าถ้าเรื่องนั้นมันทำให้คุณไม่สบายใจ”
แม้จะเจ็บกับแรงบีบจากเขา แต่กัญญ์รวีก็หยิ่งและอดทนในความเจ็บเกินกว่าจะร้องขอให้เขาปล่อยนอกจากพยายามใช้นิ้วเล็กๆ แกะนิ้วเขาออกจากแขนอย่างยากลำบากเท่านั้น

“เพียงแค่เราเอ่ยถึงผู้ชายคนนั้น หญิงผู้เยือกเย็นถึงกับใจร้อนขอหย่าเลยเหรอ แล้วทำไมผมจะต้องหย่าเพราะผู้ชายขี้ขลาดตาขาวไม่กล้าสู้เพื่อคนที่ตัวเองบอกว่ารักสุดหัวใจด้วยล่ะ ทำไมผมจะต้องรอให้คุณหญิงลืมนายคนนั้นด้วยในเมื่อผมมีทางลัดที่ง่ายกว่า”

มือแข็งแรงกระชากร่างผอมบางที่อยู่ห่างตัวไปไม่กี่คืบเข้ามาหาแล้วรวบกอดเอาไว้ก่อนจะรีบก้มลงไปปิดริมฝีปากที่ถูกฉาบเอาไว้แค่ลิฟกรอสทันที กัญญ์รวีตกใจจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น ด้วยไม่คาดฝันว่าคนที่ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษมาโดยตลอดอย่างเขาจะกล้าทำแบบนี้ได้

ความเสียใจในจุมพิตแรกที่พึงจะได้มอบให้ชายคนที่ตัวเองรัก อย่างนุ่มนวลอ่อนโยนและหวานล้ำ หรืออย่างน้อยๆ ก็ขอให้กับผู้ชายที่ตัวเองคิดจะรักและค่อยเป็นค่อยไปเกิดขึ้นทันที ซึ่งมีเปอร์เซ็นมากมายที่ผู้ชายคนนี้อาจจะเป็นเขา แต่ตอนนี้เขากลับตัดโอกาสที่จะได้รับความรู้สึกดีๆ นั้นทิ้งไปแล้ว

ด้วยจุมพิตที่รุนแรงร้ายกาจ แสดงอำนาจแห่งความเป็นเจ้าของ โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายไม่ได้เต็มใจเลยแม้แต่นิดเดียว ความโกรธเคืองที่เขาบังอาจหักหาญน้ำใจหญิงที่ไร้ทางสู้อย่างนี้มีมากมายพอๆ กับความเสียใจ แต่กัญญ์รวีไม่คิดจะขัดขืนใดๆ เมื่อคิดขึ้นได้ว่าเขามีสิทธิ์จะทำแบบนี้เต็มที่ และนานมาแล้วด้วยซ้ำ

จึงยืนแข็งทื่อปล่อยให้เขาครอบครองเรียวกระจับนุ่มนิ่มให้สาสมใจ กายผอมบางรับรู้ว่าถูกเขาโอบรัดเอาไว้ ลิ้นของเขากำลังลิ้มลองกับอีกลิ้นอุ่นอย่างโหยหาย ฝ่ามือแข็งแรงลูบไล้ไปตามแผ่นหลังนุ่มนอกร่มผ้าไม่นานน้ำตาแห่งความเสียใจ เสียเกียรติและเสียหน้าก็ไหลรินออกมาอาบสองแก้ม

“คุณหญิง!!!”

มาร์คีย์ตกใจจนผงะออกจากกายแข็งทื่อของอีกฝ่ายทันที หัวใจเขาแทบจะร่วงลงไปอยู่กับพื้นเมื่อเห็นน้ำตาของเธอ สีหน้าของคนที่บ่งบอกว่าเสียใจกับการกระทำอันไม่สุภาพของเขาอย่างที่สุด เขาเองก็มีสีหน้าอันสลดหดหู่ไม่แพ้กันก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำกับคุณแบบนี้ ผมแค่โกรธมากเท่านั้น”
“ถ้านี่จะชดเชยในความผิดที่ฉันเข้ามาก้าวก่ายอดีตของคุณได้ ก็ขอให้เราหายกันนะคะ”

สิ้นคำกัญญ์รวีก็เดินหนีออกไปจากห้องทันที และด้วยความเสียใจอย่างสุดแสนกับจูบที่เสมือนถูกหมิ่นเกียรติ ถ้ารู้ว่าเขามีความป่าเถื่อนซุกซ่อนเอาไว้ภายใต้ความสุภาพอย่างนี้ หญิงสาวมั่นใจอย่างแน่นอนว่าจะไม่มีคำตอบ ‘ตกลง’ แต่งงานกับเขาแน่

แค่ลำพังเคยได้เห็นกิริยาท่าทางอันยะโสโอหังจากน้องเขยเมื่อครั้งที่ยังไม่เข้าใจดีกับน้องสาว กัญญ์รวีก็ไม่ขอเจอผู้ชายแบบนี้อีกเลยตลอดชีวิตแล้ว แต่ไม่คาดไม่คิดว่าจะได้มาเจอคนเป็นสามีตัวเอง

“ฉันอยากอยู่คนเดียวไดแอน อย่าให้ใครมากวนฉันนะ”
เมื่อบอกสาวใช้ที่ยืนรออยู่หน้าประตูห้องได้แล้วก็เข้าไปขังตัวเองอยู่ในนั้นเงียบๆ คนเดียว และไม่คิดจะออกมาให้ใครได้เห็นแม้แต่คนเดียวด้วยซ้ำ