เมีย(รัก)ที่ถูกลืม

คำเตือน: เรื่องสั้น ที่ไม่สั้นนะจ้ะ มาครบ มาเต็ม มาแบบอิ่มๆ อ่านตัวอย่างดูก่อน แล้วอย่าลืมให้ใจกันด้วยนะคะ

***

“คุณออกไปทั้งแบบนี้หรือคะ”
“ฉันชักจะสงสัยแล้วว่า ที่ไม่อยากให้ฉันออกไปแบบนี้ เพราะฉันแต่งตัวไม่เรียบร้อย หรือว่าไม่อยากให้ใครมาเจอเข้ากันแน่”
“นี่หมีแม่” กุลสตรีได้ยินเสียงโต้เถียงก็วิ่งเข้า ชี้นิ้วป้อมๆ ไปที่ผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอว พอเงยหน้าขึ้นเห็นเจ้าคนมีขนดก ก็ปิดหน้าร้องบอก “โป๊… คนโป๊”
เสียงเล็กๆ นั่นทำให้พายุที่ทำท่าจะพัดโหมเมื่อครู่มอดลงได้อย่าวงรวดเร็ว
“เด็กยังรู้เลยว่ามันไม่เหมาะสม ข้างนอกนั่นลูกค้าของฉันมีทั้งครูบาร์อาจารย์ เด็กๆ ก็มีเยอะแยะ ไม่คิดว่าคนเขาจะต้องมาเห็น…” จะเรียกความอุจาดสายตาก็ไม่กล้าพูดออกไป “เห็น… คนโป๊เดินเทิ่งๆ ไปทั่วหรอกหรือไง”
ทีปกรยกยิ้มมุมปากนิดนึ่ง ดวงตายามเมื่อมองเธอนั้นร้อนเร่าจนนิ่มนวลหายใจไม่ทั่วท้อง ท้องน้อยเกร็งไปหมด
“ก็นึกว่าหวงหมีอีกคน”
***
“ตอนแต่งกับฉันเธอสิบแปดนิ่ม ฉันสี่สิบแล้วตอนนั้น”
ชายที่บอกตนเองอายุเยอะนั้น มองอย่างไรก็ดูดีไปหมด ร่างกายกำยำ หุ่นฟิตเฟิร์มไปหมด
“ฉันเมามากจนเข้าหอ อยากได้เธอใจจะขาด แต่ก็ทำไม่ลง ฉันอยากถนอมเธอ และบางทีก็อยากลองใจไปด้วยว่าเธอจะสามารถอยู่กับฉันแบบนี้ไปได้สักกี่ปีกัน ถ้าเมื่อไหร่เธอยังอยู่กับฉันในฐานะเมีย เมื่อเธอครบยี่สิบฉันจะใช้ชีวิตไปกับเธอตามที่พี่นาต้องการ”
“คุณเลยลืมนิ่ม”
“ฉันให้โอกาสเธอมากกว่า คิดว่าในระหว่างนี้ ถ้าเธอไปเจอใคร แล้วรักแล้วชอบ ฉันก็จะกลับมาหย่าให้ แต่คิดๆ ไปคงไม่มีใครดีเท่าเศษเล็บเท้าฉันหรอกมั้ง”
ช่างเป็นการเย้าหยอกได้ชนิดที่นิ่มนวลเขินอายที่สุด และในหัวใจของทีปกรก็มีความสุขที่สุดเช่นกัน
“ฉันรักนิ่ม เราจะไม่หย่าจากกัน”