เล่ห์รักคนพาล

ธนากรจับรัญชิดาให้มานั่งบนตักเขา หญิงสาวนั่งนิ่งไม่กล้าขยับไปไหนเพราะ ส่วนนั้นของชายหนุ่ม มันดันก้นเธออยู่
“คุณกายคะ มีนไปนั่งตรงเก้าอี้ดีกว่าค่ะ” รัญชิดาทำหน้ากังวล กลัวส่วนนั้นของเขาจะใหญ่ขึ้นอีก
“นั่งตรงนี้แหละ” ธนากรทำสายตากรุ้มกริ่ม
“แต่… ส่วนนั้นของคุณกายมัน…” รัญชิดาอ้ำอึ้งตอบ ธนากรเห็นอาการหญิงสาวถึงกับหัวเราะออกมา
“มันไม่ทำอะไรคุณหรอก นอกจากทำให้คุณมีความสุข” ธนากรยิ้มเจ้าเล่ห์ ส่งสายตาหวานให้หญิงสาว
“คุณกายบ้า” รัญชิดาตีไปที่แขนชายหนุ่ม ธนากรหัวเราะออกมา รัญชิดาถลึงตาใส่
“ไปเที่ยวกันไหม” ธนากรโอบกอดรัญชิดาเอาไว้
“เที่ยวไหนคะ” รัญชิดาทำหน้าตื่นเต้น
“น้ำตกใกล้ๆแถวนี้”
“ไปค่ะ มีนอยากไป” รัญชิดายิ้มกว้างอย่างดีใจ เธออยากไปเที่ยวน้ำตก เธออยากเห็นน้ำตก พ่อเธอไม่เคยพาไปเลย แม่เลี้ยงยิ่งแล้วใหญ่ รายนั้นหวงแต่เงิน
“หอมแก้มผมสิ” ธนากรชี้นิ้วมาที่แก้มตัวเอง พร้อมเอียงแก้มให้เธอ
“ทำไมต้องหอมด้วย” รัญชิดาตอบอย่างเขินอาย
“เร็วสิ ผมเปลี่ยนใจขึ้นมาไม่พาไปนะ” ธนากรทำเป็นหยิบเอกสารขึ้นมา
“ได้ค่ะ ฟอด” รัญชิดาหอมแก้มชายหนุ่ม เธอเขินอายจึงเอาหน้ามุดลงอกเขา ธนากรยิ้มกว้างอย่างชอบใจ ชื่นใจเขาที่สุด
++++++++
“คุณร่านมาก อยากได้มันจนต้องทำแบบนี้เหรอ” ธนากรเดินเข้าไปจับตัวหญิงสาวแน่น
“เจ็บ มีนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คุณกายมีนเจ็บ ฮื่อ” เธอมึนงง เธอสับสนไปหมด เธอมองตาชายหนุ่มตรงหน้า มันช่างหน้ากลัวเหลือเกิน เธอจึงร้องไห้ออกมา
“เจ็บเหรอ ผมเจ็บกว่าคุณอีก คุณทรยศในรักของผม กลับ! ”
++++++++
รัญชิดาเดินออกห้องมา เธอเดินมาที่ถนนหน้าหอพัก
“ทำไมชู้ของคุณปล่อยคุณมาคนเดียวล่ะ” ธนากรเดินเข้ามา รัญชิดาตกใจที่เห็นธนากรอยู่ที่นี่
“หายไปเป็นปี มาอยู่กับชู้นี่เอง” ธนากรมองหญิงสาวอย่างเฉยชาแต่ลึกๆเขารู้สึกดีใจที่ได้เจอเธอ
“คุณเอาอะไรมาพูด” รัญชิดามึนงง เขากล่าวหาว่าเธอมีชู้นั้นเหรอ
“ไหนล่ะผู้ชายคนนั้น” ธนากรมองหน้ารัญชิดาอย่างเย้ยหยัน รัญชิดาเบือนหน้าหนี แล้วเดินหนีถอยออกมา
“จะไปไหน รอรถเหรอ รถไม่มาหรอก” ธนากรยิ้มร้ายมุมปาก เขาเอาเงินไปจ้างรถแท็กซี่ทุกคัน ห้ามขับผ่านมาทางนี้
“คุณทำอะไร” รัญชิดาถามเสียงนิ่ง
“เดินไปเอง หรือไม่ก็ให้ชู้มารับสิ” ธนากรมองหน้ารัญชิดานิ่ง
“มันเรื่องของฉัน” รัญชิดาพูดจบ เธอก็้ดินเร็วๆมาจากตรงนั้น เดินไปตามถนน ท้องฟ้าที่เมฆฝนสีดำเต็มไปหมด สายฝนตกลงมาปรอยๆ