ข้านี่แหละพระชายาท่านอ๋องสาม! เล่มที่3(4เล่มจบ)

"เจ้า! "
ต่อให้แค้นสตรีไร้ยางอายตรงหน้ามากเพียงใดป้ายนี้ก็บีบบังคับให้เขามิอาจลงมือหาใช่มังกรเฒ่าเกรงต่อคำสั่งเสียทว่าหยางเฉิงว่านเกรงกำลังในมือของนางต่างหาก เพราะเมื่อเทียบกับสถานการณ์ต้าเหลียงแล้ว จินไฉสามารถสะบั้นขาบัลลังก์ได้ง่ายดายกว่ามากนัก
"เฮ้อ...ท่านพ่อสามี...ท่านก็อย่าโมโหมากไปรู้หรือไม่หากทรงโมโหเดือดมากไปพิษในกายของท่านจะยิ่งกำเริบ...ตายเร็วนะเพคะ...แล้ว...หากทรงเร่งตายไปเสียป่านนั้น อิงลั่วน๊าน..."
...โครม! ...
คุณนายสามยังกล่าวมิครบที่ตั้งใจขันทีเฒ่าก็เสียขวัญจนสิ้นสติลงต่อหน้าด้วยหัวใจซึ่งหวาดเกรงทำงานหนักเกินไป
"จิ๊...จิ๊...จิ๊...เห็นหรือไม่เพคะเสด็จพ่อ...ของสามี..."
คนตัวเล็กขยับเข้าไปใกล้บุรุษที่คนทั้งแผ่นดินเป่ยจิ้งต่างหวั่นเกรงก่อนจะปลายหางตาในเชิงให้มังกรเฒ่าได้เป็นตัวอย่างของเฉากงกงที่ตระหนกจนสุดท้ายหมดสติไป
"เครียดเกินไป...โมโหเกิน...หรือกลัวเกินไป...มีผลร้ายเช่นไร...หวังว่าเสด็จพ่อ...ของสามีจะเข้าใจโดยเร็วซึ่งสถานการณ์ของพระองค์ในยามนี้ ขอของหม่อมฉันคืนนะเพคะ...อ้อ...เผื่อเสด็จพ่อ...ของสามีจะยังตัดสินใจยากอยู่ อิงลั่วยังมีอีกชิ้นให้เสด็จพ่อ...ของสามีดูชมเป็นของขวัญก่อนลูกสะใภ้สามจะออกเดินทาง"
หลังจากเฉินอิงลั่วนางนวยนาดเข้าไปหยิบเอาป้ายหยกในมือเหี่ยวย่นคืนมาชนิดที่ว่าแม่หญิงการะเกดในละครหลังข่าวช่องน้อยสีมาเห็นกิริยาร่วมถึงสีหน้าแล้วอาจมีการยกพานธูปพานเทียนมาขอให้คุณนายสามรับเป็นศิษย์เอกก็อาจเป็นไปได้
มือเล็กก็ขยับปิ่นยังบนศีรษะของตนเองให้มังกรเฒ่าสายตาเลอะเลือนได้เห็นแจ่มชัดอีกสักหน่อย ก่อนรอยยิ้มร้ายกาจมิปิดบังจะเปิดขึ้นหนึ่งสาย
...หึ...
การข่าวก็อยู่ในมือนาง สี่กองทัพปกป้องเมืองก็อยู่ในมือนาง อยากวัดกันหน่อยคุณนายสามก็ยินดี ยังมินับรวมว่าทั้งรองแม่ทัพแม่ทัพใหญ่ของกองทัพกิเลนโลหิตก็ล้วนเป็นสายเลือดกายนาง เพียงคุณชายสามสะบัดมือมีหรือทั้งพี่หญิงและต้าเกอจะขัดใจน้องรัก
"เจ้า...เจ้า..."
เกิดมาจนร่วมหกสิบหนาวหยางเฉิงว่านมิเคยรู้สึกโกรธแค้นจนจุกแน่นหัวอกและเสียหน้าชนิดหมดรูปมากเท่าวันนี้มาก่อน เพราะแต่ละสิ่งที่อยู่ในมือนังสตรีไร้ยางอายบ้านนอกบ้านป่านามเฉินอิงลั่วนั้นเมื่อเผยเพียงหายใจแรงเขายังมิกล้า
"เสด็จพ่อ...ของสามี...เบาได้เบานะเพคะ...บอกแล้วว่าโมโหมากไปมันมิดี...เช่นท่านเฉากงกงนั่นเป็นตัวอย่างแม้เขามิได้โมโหจุกแน่นจนสิ้นสติทว่าเขาก็กลัวจนเป็นลม นี่...ลูกสะใภ้สามห่วงใยนะเพคะจึงตักเตือน...หาไม่...เสด็จพ่อ...ของสามีเร่งตายเร็วนัก...อิงลั่วคงลำบากใจยิ่ง ด้วยสมบัติล้วนมากมายเกรงว่าอิงลั่วเป็นเพียงสตรีไร้ยางอายบ้านป่าเมืองเถื่อนไฉนเลยจะทนอุดอู้อยู่วังอันน่าเบื่อเช่นนี้ได้"
คุณนายสามเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงบีบให้เล็กชวนปวดแก้วหูคนชราเป็นอย่างยิ่งว่า
"อิงลั่วคงต้องเร่งขายวังทิ้ง...ขายบัลลังก์ด้วย ข้าวของทั้งหลายนี่ก็คงยากรักษาอันใดขายพอได้ราคาอิงลั่วคงต้องจำใจขายส่วนอันไหนที่ขายมิไหวจริงๆ อย่างเช่น...กระโถนของเสด็จพ่อ...สามี...ถึงจะเป็นทองคำแต่ก็เป็นกระโถน เฮ้อ...คงต้องส่งโรงจำนำเสียเป็นแน่"
...คล้ายลมร้อนพุ่งจู่โจมหยางเฉินว่านโดยแรงสุดท้ายความมืดก็เข้าครอบครองสติของเขาจนสิ้น! ...
...ตึ่ง! ...
"เอ้า...เสด็จพ่อ...อิงลั่วยังกล่าวถึงรายการที่วางแผนไว้ว่าจะนำไปแลกเป็นตั๋วเงินมิหมดเลย...ว้า...เซ็งเลย...นี่กงกง...ลุกขึ้นมาดูฝ่าบาท ท่านนี่เหลือเกินจริงๆ ตั๋วเงินนี่ยังจะเอาอยู่ไหม...ไม่ไหวจริงๆ ทำงานก็มิคุ้มค่าแรงเดี๋ยวจ่ายครึ่งเดียวเสียหรอก"
ผู้ซึ่งรับบทขันที่ซ้อมตายค่อยๆ เปิดดวงตาขึ้นมาทีละข้าง
"ลุกขึ้นมาเลยเฉากงกง เร่งไปดูแลฝ่าบาทเดี๋ยวโมโหจนตายไปจริงๆ ท่านพี่ได้ด่าข้าเปิดเปิงจนจำถนนกลับตำหนักผิงหลันมิถูกเป็นแน่"
นางก็กล่าวไปเช่นนั้นที่จริงก็มิถึงกับใจร้ายทำคนแก่ได้ลงแต่การถูกเกลียดทั้งที่นางก็มิเคยมาด่าต้นตระกูลเขามาก่อนเช่นนี้มันล้วนเกินไป อีกทั้งผ่านมาหลายวันที่เข้าออกวังหลวงเห็นความเอาแต่ใจขององค์จักรพรรดิมากเกินไปนางเลยคิดให้บทเรียนคนแก่สักหน่อยว่าอย่าได้คิดแต่ข้าเหนือผู้อื่นจะทำอันใดก็ได้ที่สำคัญบางทีคนมีอำนาจแท้จริงเขามิโอ้อวด เช่นท่านน้าซูถงนั่นอย่างไร นางคิดว่าบางที่บุรุษผู้นั้นหากคิดเป็นใหญ่ ย่อมยากจะมีผู้ใดขวางได้ทว่าเขากลับทำตนเองเป็นเพียงเถ้าแก่โรงเตี๊ยมแสนธรรมดาเพียงเท่านั้น
"หวางเฟยค่าแรงกระหม่อมเล่า"
เมื่อนางเตรียมก้าวเท้ากลับออกไปจากตำหนักชิงหลงขันทีเฒ่าจึงมิรักษากิริยา...ก็นะ...คนประเภทเดียวกัน...รักตั๋วเงินเช่นกันย่อมเข้าใจกันดี เช่นนี้คุณนายสามที่อยากลงมือรังแกพ่อสามีเล็กๆ น้อยจึงมิยากเย็น
"เอ้า...ท่านน่ะเอาแต่แสร้งหมดสติให้ข้าเหนื่อยผู้เดียวมิสมควรจ่ายเต็มราคาโดยแท้"
...ซึ่งเรื่องใต้โต๊ะใต้เตียงเช่นนี้มันค่อนข้างละเอียดอ่อนหากตั๋วเงินหนักจะที่ใดยุคไหนล้วนสำเร็จ...
......
เดินทางมาจนถึงเล่มที่สามกันแล้วนะคะมาติดตามภาคต่อของนางเอกที่รั่วเกินเบอร์กับพระเอกที่อวยเมียขั้นสุดกันต่อเลยจร้า
ความฮาอาจไม่มากความหื่นไม่เต็มร้อย แต่ที่ไม่น้อยคือความเค็มดีไม่มีตกของน้องลั่วนะจ๊ะ
>\\<
*พบกับเล่มจบในอีก1เดือนข้างหน้านะคะ