ล้านเรื่องราว ร้อยเรื่องเล่า

ในวันนั้นมือที่ลูบหัวปลุกปลอบบอกให้เพื่อนสู้ น้ำตาเพื่อนที่รินคลอออกมา เหมือนคำอำลาและรับสภาพตัวเอง
ใจหายยามเดินจากมา วัยแค่พวกเราต้องเริ่มนับถอยหลังปลิดปลิวเฉกเช่นใบไม้ร่วงสู่ธุลีดินแล้วอย่างนั้นหรือ
เพื่อนถามว่าแค่นี้เองเหรอ แค่สามวันแล้วทุกอย่างก็หายไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ตัวตนของคนคนหนึ่งกลับหายไปตลอดกาล

สัมผัสได้แค่ควันลอยฟุ้งออกมาทางปล่องเมรุ แค่ควันที่ลอยไปกับสายลม หลงเหลือไว้แค่ความคำนึงหาตลอดกาล

~⚘~