ตาราไต เล่ม ๑

พี่เฝ้าเลี้ยง เฝ้ารัก เฝ้าถนอม

มิเพื่อให้ ดวงพะยอม โดนเข่นฆ่า

แม้รอยข่วน ยังไม่มี เลยแก้วตา

ไอ้ชาติหมา มันกลับกล้า มาย่ำยี

แค่เจ้าล้ม ลงกลิ้ง พี่วิ่งรับ

จูบขมับ รับขวัญ สมรศรี

ปัดเพี้ยงเป่า โอบอุ้มเจ้า ดวงฤดี

รอยแผลมี พี่ปวดใจ แทบวายปราณ

เพียงเพราะพี่ พลาดพลั้ง อยู่ห่างเจ้า

จึงถูกเขา ลวงให้รัก แล้วหักหาญ

แม้นชีวิต ยังต้องม้วย เพราะชายพาล

พี่จะผลาญ มันให้สิ้น ดับดิ้นตาย

ต่อให้ตก นรกกันตร์ หวั่นใจไม่

จะขอจอง เวรไป ไม่เปลี่ยนผัน

พี่จะฆ่า จะถลก หนังหัวมัน

แก้แค้นที่ ดวงชีวัน โดนทารุณ




ตาราไตได้แต่มองดวงตาที่แดงก่ำของชายตรงหน้า เธอราวกับสัมผัสได้ว่าเขาต้องทุกข์แค้นแสนสาหัสแค่ไหน ชาติก่อนความทรมานของเธอจบลงพร้อมลมหายใจ แต่กับเขาผู้ที่มาเจอซากศพรุ่งริ่งที่ถูกทิ้งอยู่อย่างไร้ค่าล่ะ? เขาต้องเจ็บปวดและเสียใจมากแค่ไหนกัน

"พี่เจ็บมากไหม"

เธอถามพลางยกมือประคองแก้มสากระคายของเขาไว้
"เจ็บแทบวางวายเลยเจ้า"

เขาตอบเสียงสั่นระริก มุมปากหยักพยายามคลี่ยิ้ม ดวงตาที่งดงามยิ่งกว่าดวงตาของใครในโลกที่ตาราไตเคยพบเห็น เอ่อคลอด้วยน้ำตา
แต่พี่เจอเจ้าแล้ว... ไม่เจ็บแล้วยอดดวงใจ

จากนี้ นิรันดร์กาลสืบไป... ใครอย่าได้สะเออะมาแย่งชิง

นรกานต์ตอบเสียงหนัก ดวงตาเหมือนมีพายุที่บ้าคลั่งยามเอ่ยย้ำทีละคำ