พรหมมาร

คนตายอโหสิกรรมให้!
แต่คนเป็น...เขาจะลิขิตชีวิตให้เอง
เพียงพลอย...
ชื่อเธอก็บอกว่าด้อยค่า ยังไงก็ไม่มีวันเป็นเพชรไปได้!
“คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามพลอย!” คนน้ำตารื้นลุกขึ้นยืนปาดหยาดน้ำตา จ้องหน้าเขาเขม็ง
“มีสิ! สิทธิ์ของการเป็นผัวคุณไงล่ะ”
“ถ้าคุณคิดอย่างนั้น แล้วพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้านทำไม คุณไม่ให้เกียรติพลอย คุณทำอย่างนี้ได้ยังไงกัน!”
“ผมจะทำอะไรก็เรื่องของผม คุณเป็นเมีย! มีหน้าที่รองรับอารมณ์ผัวเวลาอยู่บนเตียง ก็ทำหน้าที่ให้ดีหน่อย ไม่ใช่มาผลักไสกันอย่างนี้ มันน่าเบื่อรู้ไหม!”
เพียงพลอยจ้องคนพูดตาวาว ใช่สิ...หล่อนมันน่าเบื่อ จะไปเหมือนแม่สาวอกโตใจกล้าหน้าด้านที่เขากอดรัดนัวเนียในห้องอาหารนั่นได้ยังไง อารมณ์น้อยใจผนวกกับโทสะ หล่อนก็ประชดประชันอย่างลืมตัว
“ถ้าเบื่อมากนัก ก็ไปหาคุณอิงอรสิ จะมายุ่งกับพลอยทำไม ยังไงเธอก็เต็มใจบริการคุณอยู่แล้ว”
“ทำไมผมต้องดิ้นรน ตอนนี้ก็มีคุณให้ระบายอารมณ์อยู่แล้วทั้งคน” กริณเหยียดยิ้ม รับรู้โดยสัญชาตญาณว่าหล่อนหึง
“แต่พลอยไม่ใช่นางบำเรอ!” สายตาหล่อนสะท้อนความผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาแคร์เสียที่ไหน
“จะเป็นเมียหรือนางบำเรอก็เหมือนกันทั้งนั้น สุดท้ายก็จบลงที่เตียง!