พระชายากำมะลอ

คงจะไม่แปลกมากนัก หากการเป็นคู่ชีวิตกำมะลอนั้น ผู้ว่าจ้างเป็นบุรุษเพศ แต่จะแปลกขนาดไหน หากว่าผู้ที่ว่าจ้างให้อีกฝ่ายมาเป็นคู่ชีวิตแบบกำมะลอของตนนั้นกลับเป็นฝ่ายอิสสตรี และจะยิ่งเป็นที่น่าประหลาดใจเพิ่มมากขึ้นไปอีกหากว่า บุรุษผู้นั้นมียศศักดิ์เป็นถึงท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่และเรืองอำนาจ แต่อิสตรีผู้ว่าจ้างกลับเป็นเพียงแค่หญิงสาวชาวบ้านที่ต่ำต้อยและยากจน

แม้ว่า อ๋องจิ้น หรือ จ้าว จิ้น หวั่ง จะรู้สึกทั้งตกใจ ประหลาดใจ ระคนขำขันกับข้อเสนอของนาง ดูสารรูปแล้วนางคงเป็นหญิงสาวชาวบ้านที่มีฐานะยากจนมากจนถึงขั้นปากกัดตีนถีบ และ หาเช้ากินค่ำ เสื้อผ้าเก่าๆที่เต็มไปด้วยรอยปะชุน แม้แต่ผ้าขี้ริ้วในจวนของเขายังดูดีกว่านี้หลายเท่า หน้าตาที่มอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิง และ กลิ่นกายที่เต็มไปด้วยกลิ่นสาปเหงื่อบอกได้ทันทีเลยว่านางคงทำงานหนักตรากตรำมามาก

“เจ้าแน่ใจหรือที่เจ้าพูดว่า จะจ้างข้าให้มาเป็นสามีกำมะลอของเจ้าน่ะ?” อ๋องจิ้น ถามออกไปอย่างลังเลราวกับไม่เชื่อหูของตน
“จริงแท้แน่นอนเพคะ ท่านอ๋อง” หญิงสาวตอบ ถึงแม้สารรูปของนางจะดูไม่ได้เลย แต่แววตาที่มุ่งมั่น กร้าวแกร่งนั้น ทำให้เกิดประกายวูบไหวในดวงตาของอีกฝ่าย

อ๋องจิ้นรู้สึกสับสนปนลังเล หากเขารับหญิงสาวชาวบ้านผู้นี้เข้าไปอยู่ในจวน ในฐานะพระชายาของเขา ถึงแม้จะเป็นเพียงพระชายากำมะลอก็เถอะ คงมีผู้คนหัวเราะเยาะเขามากมายนัก แต่….

ค่าจ้าง ที่นางจะให้ทำให้ท่านอ๋องอย่างเขาตาโต เพราะมันคือสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้รับจากสตรีสูงศักดิ์นางใดในทั่วปฐพี

“ตกลง ข้าจะทำตามที่เจ้าขอ แต่…เจ้าเองก็ต้องทำตามเงื่อนไขที่ได้ให้ไว้กับข้าด้วย”
เงื่อนไข…ที่ท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่า มันสำคัญขนาดไหน