อ้อนรักคุณหมอปุณภัทร

“ได้สิคะพี่หมอ” อยากฉวยรอยยิ้มหวานของเด็กกลัวหมอมาครอบครอง ตอนเห็นเธอในลิฟต์หมอปุณยอมรับว่าตกใจมาก แต่พอได้ใกล้ชิดเธอเพียงเสี้ยวนาทีหัวใจเขากับคันยุบยิบ รู้สึกดีที่ได้เจอเธออีกครั้ง
“หนูอ้อนรู้มั้ยว่าเราสองคนเคยเจอกันมาก่อนแล้ว” คนตักข้าวผัดเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ พยักหน้าลงด้วยอาการขวยเขิน
“ในงานเลี้ยงแต่งงาน หนูอ้อนจำได้ค่ะ พี่หมอเอาตุ้มหูมาคืนหนูอ้อน”
“ใช่ครับ แล้วหนูอ้อนยังกลัวคุณหมออยู่หรือเปล่า”
“ถ้าเป็นพี่หมอปุณหนูอ้อนไม่กลัวหรอกค่ะ”
“ถ้าอย่างงั้น เรามาแต่งงานกันมั้ยครับ” คนเหวอคือเธอ บทหมอจะรุกก็รุกจนคนตัวเล็กเสียอาการ
“หนูอ้อนต้องไปรับบัตรคิวอยู่มั้ยคะ”
“บัตรคิวอะไรครับ”
“บัตรคิวเมียหมอ” เขาหัวเราะคำถามก่อนจะยิ้มให้ “ไม่ต้องหรอกครับ พี่ลัดคิวให้พิเศษ”