รักสิบสี่วันของฉันและเธอ

กักตัวสิบสี่วันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ใครๆ ก็ทำกัน แต่เรื่องง่ายๆ กลับแปรเปลี่ยนเป็นคอขาดบาดตาย เมื่อคนที่เธอต้องกักตัวด้วยดันเป็นเขา ผู้ชายที่เป็นรักแรกเมื่อสิบปี และทิ้งเธอไปอย่างไม่ไยดีเมื่อเจ็ดปีก่อน มีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเธอพร้อมจะเขี่ยถ่านไฟเก่าแค่ไหน ให้ตายสิ!

-------------------------------------------------

“ไปพักกับเราไหม” เขาว่าง่ายๆ คล้ายถามว่า ‘ไปจ่ายตลาดกันไหม’ แตกต่างจากหญิงสาวที่หันมาส่งสายตามองโจรปล้นสวาท
เปรมนัตย์หัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยเย้า “ใช่ว่าไม่เคยค้างเสียเมื่อไหร่”
“นั่น...นั่น มันไปกันหลายคน” ว่าแต่ทำไมเธอต้องหน้าแดง สองแก้มร้อนวูบวาบไปหมด “อีกอย่างเราก็ไม่อยากรบกวนด้วย นายคงไม่สะดวกถ้ามีแขกมาพบ”
“กักตัวนะ ใครจะมาหา” เขาว่าขำๆ “ตอนนั้นคงมีแต่คนรังเกียจ”
“อย่างน้อยคนเป็นแฟนกันคงไม่รังเกียจที่จะเอาถุงกับข้าวมาแขวนไว้ให้ที่หน้าประตูหรอกมั้ง” กันต์ธิมาว่าเสียงเบา ขัดกับหัวใจที่เต้นแรงโลดอย่างนึกหวั่น...ไม่รู้ว่าเธอกำลังหวังอะไรกับคำตอบ
ชายหนุ่มหันกลับมาประสานสายตากับเธอ ภายใต้ความเงียบที่ชวนอึดอัด น้ำเสียงแผ่วเบาของเขากลับดังชัดทุกถ้อยคำ “เรายังโสด ไม่ได้คบใครมาหลายปีแล้ว ถ้าแก้วกำลังกังวลเรื่องนี้ก็ตัดไปได้เลย” ดวงตาคมวาดโค้งลงเป็นรอยยิ้ม “อีกอย่างนอนกับเรา เอ๊ย! นอนห้องเรา ไม่คิดค่าเช่านะ”
คำว่า ‘โสด’ กระแทกใจเธออย่างจัง ความลังเลเริ่มเข้าครอบงำจิตใจ
คนประหยัดจนในเส้นเลือดแทบจะกลายเป็นน้ำเกลือกลอกตาไปมา ถ้าเธอแอบคิดนอกลู่นอกทางคงไม่ผิดศีลธรรมใช่ไหม “มันก็...ไม่ค่อยดี รึเปล่า...”
ท่าทางลังเลไม่ได้รอดพ้นสายตาพลขับ “ถ้าพวกเราไม่พูด ก็ไม่มีใครรู้ไม่ใช่เหรอ”
นั่นสิ มีแต่ฟ้ารู้ ดินรู้ และใจเธอเท่านั้นที่รู้ว่าการอยู่กับผู้ชายคนนี้อันตรายแค่ไหน ไม่ใช่เขาหรอกนะที่อันตราย แต่เธอต่างหากที่เป็นตัวอันตรายต่อผู้ชายน่ากินข้างๆ