เล่ห์เดือน

หมื่นไมล์รับยามากินอย่างไม่อิดออดเพราะดูก็รู้แล้วว่าเป็นยาแก้แพ้ แต่กลับต้องสำลักน้ำจนน้ำหูน้ำตาไหลกับประโยคต่อมาของถามะ
“ถอดเสื้อผ้าออก”
หมื่นไมล์อ้าปากค้าง ตาโตเท่าไข่ห่านไม่กล้ากระดิกตัวทำอะไร
“ยังจะมองตาค้างอยู่อีกถอดเสื้อออกเร็ว”
“ไม่เอา” เธอรีบรวบเสื้อกับกระโปรงตัวเองไว้ ไม่ยอมถอดอย่างที่ถามะบอก ใครถอดก็บ้าแล้ว
คนที่เห็นผื่นแล้วร้อนใจตีหน้ายักษ์ใส่ คราวนี้น้ำเสียงมีแววข่มขู่คุกคาม “ไม่ถอดใช่ไหมงั้นเดี๋ยวผมจะถอดให้นะ”
“...”
“เร็ว! จะได้ทายาดูซิเกาไปได้ยังไงมีเลือดออกไหมน่ะ จะบ้าหรือไงยังจะเกาอีก! เพียะ!!”
เจ็บนะ! หมื่นไมล์เม้มปากแน่นเป็นเส้นตรงอย่างดื้อดึง ถึงจะรู้เจตนาของเขาแต่ใครยอมก็บ้าแล้ว
“นี่ไม่ได้คิดไม่ซื่ออะไรกับผมอยู่ใช่ไหม ทำไมหน้าแดงขนาดนั้น”